Do Czcigodnych Braci patriarchów, prymasów, arcybiskupów, biskupów i innych ordynariuszy, utrzymujących pokój i jedność ze Stolicą Apostolską, także do wiernych chrześcijan katolików świata!
Czcigodni Bracia, Umiłowani Synowie, pozdrowienie i błogosławieństwo apostolskie!
Czterdzieści lat upłynęło od ogłoszenia znakomitej encykliki Rerum novarum przez śp. Naszego Poprzednika Leona XIII. Z uczuciem radosnej wdzięczności zabiera się cały świat katolicki do należytego jej uczczenia.
I słusznie. Wprawdzie bowiem temu dokumentowi pasterskiej troski sam ten Poprzednik Nasz do pewnego stopnia przygotował drogę swoimi encyklikami już to o początku społeczeństwa ludzkiego, którym jest rodzina i czcigodny sakrament małżeństwa (enc. Arcanum z 10 II 1880), już to o źródle władzy państwowej (enc. Diuturnum z 29 VI 1881) i o jej stosunku do Kościoła (enc. Immortale Dei z 1 XI 1885), już też o głównych obowiązkach obywateli chrześcijańskich (enc. Sapientiae christianae z 10 I 1890), czy przeciw socjalizmowi (enc. Quod apostolici muneris z 28 XII 1878) i błędnej nauce o wolności (enc. Libertas z 20 VI 1888) itp., które dokładnie wyraziły myśl Leona XIII, tym się jednak encyklika Rerum novarum w stosunku do innych odznacza, że bezpieczny sposób załatwienia trudnej sprawy współżycia ludzkiego, tzw. kwestii społecznej, wskazała ludzkości w chwili, kiedy to było pożądane, a nawet konieczne.
Nowy sposób gospodarowania i rozwój przemysłu w całym szeregu państw zmierzał pod koniec w. XIX do coraz większego podziału społeczeństwa na dwie klasy społeczne. Z tych jedna, nieliczna, korzystała z wszystkich prawie udogodnień życia, których tak obficie dostarczały nowoczesne wynalazki. Druga zaś, obejmująca olbrzymią masę robotników, cierpiała przygnieciona straszną nędzą, bezskutecznie próbując wyzwolić się z niej.
Ten stan rzeczy łatwo znosili ci, którzy opływając w dostatki, widzieli w nim po prostu skutek konieczny praw gospodarczych i w konsekwencji całą troskę o ulżenie biednym zostawiali wyłącznie miłosierdziu, jak gdyby miłosierdzie miało pokrywać te nadużycia, które ustawodawcy nie tylko tolerowali, ale nawet czasem powagą ustaw zatwierdzali. Natomiast najniechętniej znosili te stosunki ciężko przez nie skrzywdzeni robotnicy i burzyli się przeciw dalszemu nadstawianiu karków pod to twarde jarzmo. Z tych jedni, podnieceni złymi podszeptami, zmierzali do zupełnego przewrotu społecznego; ale i drudzy, których chrześcijańskie wychowanie odstraszało od tych złych dążności, utwierdzali się w przekonaniu, że wielkie reformy są konieczne i że szybko przyjść powinny.
Tego samego zdania byli katolicy, tak duchowni, jak i świeccy, których podziwu godna miłość już dawno pchnęła do starań o ulżenie niezasłużonej nędzy proletariatu. Także i ci w żaden sposób nie mogli zgodzić się na to, by tak krzycząca i tak nieuzasadniona nierówność w podziale dóbr ziemskich miała naprawdę odpowiadać zamiarom Najmędrszego Stwórcy.
Ci wszyscy uczciwie szukali środka zaradczego na ten smutny rozstrój całego porządku i mocnego zabezpieczenia przeciw większym niebezpieczeństwom. Lecz – taka jest słabość ludzkiego ducha, nawet w najlepszych jednostkach – tu odepchnięci, jako niebezpieczni nowatorzy, tam skrępowani nawet przez własnych towarzyszy pracy, którzy wyznawali inne zasady, w końcu popadali w zamęt poglądów i już nie wiedzieli, w jakim kierunku iść im należy.
W tej rozterce duchów, skoro spory wybuchały tu i tam, i przybierały nieraz wojownicze formy, oczy wszystkich, jak zresztą w innych razach, poczęły zwracać się ku Stolicy Piotrowej, ku tej świętej strażnicy prawdy, z której się na cały świat rozchodzą słowa zbawienia. I spływając do stóp Namiestnika Chrystusowego na ziemi w niezwykłej liczbie, zarówno uczeni zajmujący się sprawami społecznymi, jak pracodawcy i sami robotnicy, zgodnie prosili o wskazanie bezpiecznej drogi.
Długo rozważał to wszystko w sercu i przed Bogiem roztropny Papież, do narad wzywał najdoświadczeńszych ludzi, a sprawę badał uważnie ze wszystkich stron. W końcu przynaglany przez sumienie “urzędu apostolskiego” (enc. Rerum novarum) i nie chcąc tego obowiązku przez swoje milczenie zaniedbać (enc. Rerum novarum), w wykonaniu powierzonego sobie urzędu nauczycielskiego postanowił przemówić do Kościoła Chrystusowego i do całej ludzkości.
I zabrzmiał w dniu 15 V 1891 głos Papieża długo wyczekiwany. Nie wstrzymany przez trudności samego zagadnienia, nie złamany przez starość, z męską siłą wskazał ludzkości nowe drogi ku rozwiązaniu kwestii społecznej.
Znacie, Czcigodni Bracia i ukochani Synowie, doskonale tę podziwu godną naukę, która stanowi nieprzemijającą sławę encykliki Rerum novarum. Najlepszy Pasterz, ubolewając w tym piśmie z powodu, iż tak wielka liczba ludzi “znajduje się w stanie niezasłużonej, a okropnej niedoli”, sam wielkodusznie postanowił zająć się sprawą robotników, którzy “osamotnieni i bezbronni ujrzeli się z czasem wydanymi na łup nieludzkości panów i nieokiełzanej chciwości współzawodników” (enc. Rerum novarum). Nie zwraca się przy tym Papież o pomoc ani do liberalizmu gospodarczego, ani do socjalizmu; pierwszy bowiem okazał się niezdolnym do sprawiedliwego rozwiązania kwestii społecznej, a drugi doradza lekarstwo, które jest stokroć gorsze od choroby i ludzkość wtrąciłoby w większe jeszcze niebezpieczeństwa.
Czerpiąc siłę ze swego prawa i ze szczególnej misji, którą otrzymał, do strzeżenia czystości religii i złączonych z nią ściśle dziedzin, wystąpił Papież w sprawie, której “się skutecznie nie rozwiąże, o ile się nie przyzwie religii i Kościoła na pomoc” (enc. Rerum novarum). Opierając się wyłącznie na niezmiennych zasadach rozumu i objawienia Boskiego, wyjaśnił “prawa i obowiązki, którymi powinni być związani bogaci i proletariusze, ci, którzy mienie, i ci, którzy pracę przynoszą” (enc. Rerum novarum). Wreszcie świadom posiadania prawdy i “ucząc jako władzę mający” (Mt 7, 29) wskazał i ustalił zadania Kościoła, władz państwowych i samych w tej sprawie zainteresowanych bezpośrednio.
I nie na próżno zabrzmiał głos apostolski. Przeciwnie, z podziwem słuchali go i z uniesieniem przyjęli nie tylko wierni synowie Kościoła, ale także liczni spośród tych, którzy błądzą dalecy od prawdy lub od jedności wiary, i ledwie nie wszyscy ci, którzy odtąd zajmowali się bądź naukowym badaniem spraw społecznych i gospodarczych, bądź stanowieniem praw dla tej dziedziny.
Ze szczególną jednak radością przyjęli encyklikę chrześcijańscy robotnicy, którzy zrozumieli, że najwyższy na ziemi autorytet stanął po ich stronie i że ich broni; jak również ci szlachetni mężowie, którzy w swej już długiej pracy nad poprawieniem losu robotników doświadczyli prawie samej tylko obojętności ogółu i nienawistnej podejrzliwości, jeśli nie otwartej nawet nieprzyjaźni. Słusznie tedy ci wszyscy otoczyli to apostolskie pismo taką czcią, że w zwyczaj u nich weszło wdzięcznym sercem je co roku przypominać przez odpowiednie obchody.
Obok tego jednak zjednoczenia umysłów w uznaniu dla encykliki Leona XIII nie brakło i pewnego zaniepokojenia. Skutkiem tego szlachetna i wzniosła, dla świata jednak nowa nauka Leona XIII, w niektórych kołach, nawet wśród katolików, wywołała podejrzenia, a nawet zgorszenie. Śmiało bowiem burzył w niej Papież bożyszcza liberalizmu, wniwecz obracał zastarzałe przesądy i odważnie wczuwał się w przyszłość, tak, że ludzie leniwi poczęli odwracać się od tej nowej filozofii społecznej, a bojaźliwi lękali się wstąpić na jej wyżyny. Byli wreszcie i tacy, którzy wprawdzie wyrażali podziw dla jej świetlanego ideału, uważali go jednak za obraz nierealny stosunków, doskonały jako przedmiot pożądania, ale nie nadający się do urzeczywistnienia.
Z tych tedy powodów, skoro 40 rocznicę encykliki Rerum novarum tak uroczyście i z takim zapałem obchodzą wszyscy, a zwłaszcza robotnicy licznie do Wiecznego Miasta napływający, uznaliśmy, Czcigodni Bracia i ukochani Synowie, za wskazane skorzystać z tej okazji i przemówić, a to w tym celu, aby przypomnieć te wielkie dobrodziejstwa, które encyklika dała Kościołowi katolickiemu, a przez niego całej ludzkości, aby, dalej, społeczną i gospodarczą naukę tego znakomitego Mistrza obronić wobec pewnych wątpliwości i niektóre jej punkty dokładniej wyjaśnić, ażeby, wreszcie, wydać sąd o dzisiejszym stanie życia gospodarczego i poddać socjalizm ocenie, a potem wskazać źródło obecnego rozstroju społecznego i równocześnie jedyną drogę naprawy, mianowicie chrześcijańskie odnowienie obyczajów. W ten sposób ustaliliśmy trzy sprawy, które stanowić będą przedmiot obecnej encykliki.
Dobrodziejstwa encykliki “Rerum novarum”
Przystępując do pierwszej z zaznaczonych kwestii, nie możemy, idąc za słowami św. Ambrożego, że “nie ma większego obowiązku nad obowiązek wdzięczności” (s. Ambros., De excessu fratris sui Satyri, lib. I, 44), wstrzymać się od złożenia Bogu Najwyższemu najgorętszego podziękowania za niezmierne dobrodziejstwa, które przez encyklikę Leona XIII spłynęły na Kościół i ludzkość. Gdybyśmy je nawet w pobieżnym tylko przeglądzie przypomnieć chcieli, trzeba by było przebiec nieledwie całą historię społeczną tych czterdziestu lat. Można je jednak ująć w trzy punkty, jak Poprzednik Nasz trzy wskazał sposoby przeprowadzenia wielkiego dzieła odnowienia.
Co zrobił Kościół?
Najpierw więc tak Leon XIII jasno określił zadania Kościoła: “Kościół dobywa z Ewangelii nauki, które taką mają moc, że walkę społeczną mogą doprowadzić do porozumienia, albo przynajmniej odjąć jej ostrość i uczynić łagodniejszą; Kościół, dalej, nie tylko umysł oświeca, ale stara się jeszcze pokierować życiem i obyczajami jednostek za pomocą przykazań swoich; on też polepsza warunki życia proletariuszy licznymi dziełami na ten cel stworzonymi” (enc. Rerum novarum).
Kościół też nie zostawiał swych cennych skarbów w ukryciu, lecz czerpał z nich obficie ku powszechnemu dobru upragnionego pokoju. I tak sam Leon XIII, jak i jego Następcy, bądź słowem żywym, bądź pismem, głosili stale naukę społeczną i gospodarczą encykliki Rerum novarum, z naciskiem ją przypominali i dostosowywali odpowiednio do wymagań czasu i okoliczności, a zawsze w duchu ojcowskiej miłości i wytrwałej troskliwości pasterskiej, biorąc w obronę przede wszystkim warstwy ubogie i słabe. (Dość będzie niektóre z nich przypomnieć, jak: Leona XIII enc. Praeclara z 20 VI 1894 i enc. Graves de communi z 18 I 1901 – Piusa X motu proprio O chrześcijańskiej akcji ludowej z 8 XII 1903 – Benedykta XV enc. Ad Beatissimi z 1 XI 1914 – Piusa XI enc. Ubi arcano z 23 XII 1922 i enc. Rite expiatis z 30 IV 1926). Podobnie postępowali liczni biskupi, którzy niestrudzenie i z głębokim zrozumieniem tę naukę tłumaczyli, własnymi uwagami rozjaśniali i do warunków krajowych przystosowywali według myśli i zarządzeń Stolicy Apostolskiej (por. La Hierarchie Catholique et le Problème social depuis l’Encyclique Rerum novarum, 1891-1931, s. XVI 335, wyd. przez “Union internationale d’Etudes sociales fondée à Malines, en 1920, sous la présidence du Card. Mercier”, Paris, ed. “Spes”, 1931).
Nic dziwnego, że pod wodzą i kierunkiem Kościoła liczni uczeni, tak duchowni jak świeccy, zabrali się z zapałem do nauk społecznych i gospodarczych w duchu potrzeb współczesnych, a to w tym szczególnie celu, ażeby w niezmienionej i niezmiennej nauce Kościoła znaleźć środki zaradcze, mogące sprostać wymaganiom nowych czasów.
W ten sposób na podstawie drogowskazów i światła encykliki Leona XIII powstała odrębna społeczna nauka katolicka, która z każdym dniem rozrasta się i pogłębia dzięki gorliwej pracy tych wybranych mężów, których nazwaliśmy pomocnikami Kościoła. Nie pozwalają jej oni blednąć w mrocznych gabinetach ludzi uczonych, ale wychodzą z nią na światło i w wir życia, o czym wyraźnie świadczą: studia z pożytkiem z uznaniem działające przy katolickich uniwersytetach, akademiach i seminariach, zjazdy społeczne lub “tygodnie”, odbywane tak często i tak pięknymi owocami nagrodzone, kółka studiów, wreszcie cenne i zdrowe wszelkiego rodzaju pisma dla różnych kół czytelników przeznaczone.
To jeszcze nie wyczerpuje pożytku, który przyniosła encyklika Leona XIII; albowiem powoli i prawie niedostrzegalnie przeniknęły nauki, zawarte w encyklice Rerum novarum, do tych nawet kół, które pozbawione jedności z Kościołem nie uznają jego władzy. W ten sposób katolickie zasady społeczne stały się z wolna wspólnym dobrem całej ludzkości. A My z radością stwierdzamy, że wieczne prawdy, głoszone uroczyście przez śp. Naszego Poprzednika, odnajdujemy w postaci argumentów i dowodów w pismach i księgach niekatolickich, a nawet w izbach prawodawczych i w trybunałach sądowych.
Co więcej! Gdy kierownicy głównych państw przystąpili po straszliwej wojnie do przywrócenia pokoju przez gruntowne odnowienie stosunków społecznych, wówczas okazało się, że wiele z ustanowionych przez nich zasad, które miały regulować pracę robotników w duchu sprawiedliwości i słuszności, objawia tak uderzające podobieństwo do zasad i wskazówek Leona XIII, iż się wydaje, jak gdyby z całą świadomością z nich były wyjęte. Zaprawdę pomnikowym dokumentem jest encyklika Rerum novarum, i słusznie można do niej zastosować słowa Izajasza: “I podniesie chorągiew między narody” (Iz 11, 12).
Po rozszerzeniu wskazań Leona XIII na szerokie koła ludności, a to dzięki pracom naukowym, przyszła kolej na zastosowania praktyczne. Działalność ta podjęta w duchu miłości czynnej zwróciła się przede wszystkim ku podniesieniu tej klasy społecznej, która wraz z świeżym rozwojem przemysłu wprawdzie urosła w wielką liczbę, jednak nie posiadła w ustroju społecznym odpowiedniego dla siebie miejsca i stopnia. I skutkiem tego czuła się zaniedbaną i poniżoną. Mówimy o robotnikach. Ich to kulturalnemu podniesieniu kler tak świecki, jak zakonny, jakkolwiek obciążony innymi pasterskimi obowiązkami, poświęcił pod przewodem biskupów wiele pracy, z wielkim także dla ich dusz pożytkiem. A przepojenie umysłów robotniczych duchem chrześcijaństwa dzięki temu wytrwałemu trudowi w wysokim stopniu przyczyniło się do uświadomienia chrześcijańskim robotnikom ich prawdziwej godności i uzdolniło ich do podjęcia prawowitych i skutecznych wysiłków w kierunku postępu na podstawie wyjaśnienia praw i obowiązków swej klasy, a nawet do odegrania roli przywódców.
Podjęto wreszcie liczne starania o zabezpieczenie wyższego poziomu utrzymania. Zgodnie bowiem ze wskazaniami Papieża stworzono nie tylko dzieła dobroczynności i miłosierdzia. Nadto wszędzie powstały nowe i z każdym dniem coraz liczniejsze – w myśl Kościoła działające, a często przez kapłanów kierowane – stowarzyszenia wzajemnej pomocy i spółdzielnie, z których korzystają robotnicy, rzemieślnicy, rolnicy i najemnicy wszelkiego rodzaju.
Co zrobiła władza państwowa?
Odnośnie do obowiązku władzy państwowej Leon XIII, zrywając śmiało z ograniczeniami narzuconymi jej przez liberalizm, nie wahał się uczyć, że władza państwowa nie powinna zadowalać się tylko rolą strażniczki praw i porządku prawnego, ale że raczej ze wszystkich sił winna się starać o to, by “za pośrednictwem systemu praw i urządzeń… sam ustrój i zarząd państwa sprzyjał dobrobytowi tak powszechnemu, jak jednostkowemu” (enc. Rerum novarum), że tak jednostkom, jak rodzinom należy zostawić swobodę działania, o ile oczywiście pozwalają na to dobro publiczne i prawa drugich, że obowiązkiem władzy państwowej jest ochrona społeczeństwa i jego części składowych, lecz że przy obronie praw osób prywatnych trzeba uwzględniać interesy przede wszystkim ludzi słabych i biednych. “Warstwa bowiem bogatych dostatkami obwarowana mniej potrzebuje opieki państwa; klasy natomiast ubogie pozbawione ochrony, jaką daje majątek, szczególniej tej opieki potrzebują. Dlatego państwo powinno bardzo pilnym staraniem i opieką otoczyć pracowników najemnych, stanowiących masy ludności biednej” (enc. Rerum novarum).
Nie przeczymy wprawdzie, że jeszcze przed encykliką Leona XIII niektórzy kierownicy państw zaradzili pewnym ważniejszym potrzebom robotników i powściągnęli co sroższe krzywdy. Ale dopiero wtedy, kiedy ze Stolicy Piotra rozszedł się głos na cały świat, kierownicy państw, uświadomiwszy sobie wreszcie lepiej ten obowiązek swego urzędu, przystąpili z przekonaniem do rozwinięcia szerszej polityki społecznej.
W momencie zachwiania się zasad liberalizmu, które od dawna krępowały rządców państw w skutecznych wystąpieniach, same narody pobudziła encyklika Rerum novarum do bardziej zdecydowanego wejścia na drogę polityki społecznej, a wielu najlepszych katolików skłoniła do udzielenia pomocy rządom w tej sprawie tak dalece, że często oni właśnie byli znakomitymi rzecznikami tej nowej polityki nawet na posiedzeniach parlamentu. Co więcej! Nowe te ustawy społeczne nierzadko przez samych kapłanów natchnionych ideami Leona XIII były izbom prawodawczym przedstawiane i przez nich także potem najusilniej w wykonaniu poparte.
Z tego nieprzerwanego i niesłabnącego trudu wyrosła nowa gałąź prawa, dawnym wiekom zupełnie nieznana, która w usilną obronę bierze święte prawa robotnika, wynikające z jego ludzkiej i chrześcijańskiej godności. Prawa te biorą w opiekę: duszę, zdrowie, siły, rodzinę, mieszkanie, warsztat pracy, płacę, ubezpieczenie od wypadków przy pracy, w końcu wszystkie warunki pracy najemnej, szczególną zaś pieczą otaczają kobietę i dziecko. Zapewne nie wszędzie i nie we wszystkim dokładnie odpowiadają te prawa zasadom, ustalonym przez Leona XIII; nie da się jednak zaprzeczyć, że w wielu punktach są echem encykliki Rerum novarum). Na pierwszym zaś miejscu kazał stawiać stowarzyszenia, które łączą bądź samych robotników, bądź robotników i pracodawców razem, i szeroko z zadziwiającą mądrością objaśniał i tłumaczył ich naturę, rację bytu, użyteczność, prawa, obowiązki i ustrój.
Wskazówki te odpowiadały doskonale potrzebom czasu. Wszak w szeregu państw w tym czasie władzę polityczną sprawowali ludzie przeniknięci liberalizmem i dlatego niezbyt przyjaźni dla organizacji robotniczej, a nawet wrogo do niej usposobieni; i podczas gdy uznawali podobne stowarzyszenia, tworzone dla innych klas społecznych, a nawet je opieką otaczali, wbrew prostej sprawiedliwości odmawiali naturalnego prawa stowarzyszania się tym, którzy go najbardziej potrzebowali dla obrony przed przemocą możnych. Nawet i wśród katolików byli tacy, którzy niechętnie patrzyli na próby organizacji robotniczej, węsząc w nich ducha socjalizmu lub rewolucji.
Na tym polega szczególne znaczenie tych zasad popartych autorytetem Leona XIII, że zdołały pokonać te sprzeciwy, a wątpliwości rozwiać. A jeszcze większe polega na tym, że chrześcijańskich robotników pobudziły do tworzenia stowarzyszeń według poszczególnych zawodów i wskazały im sposób zakładania tych stowarzyszeń. Dzięki temu na drodze prawa utrzymały bardzo wielu, których mocno pociągały socjalistyczne organizacje, głoszące się jedyną obroną i opieką słabych i uciśnionych.
Szczególnie trafną była uwaga Papieża w encyklice Rerum novarum, że “należy jako ogólną i niezmienną zasadę organizacji i kierownictwa w związkach robotniczych uznać żądanie, by członkom swoim w granicach możliwości dostarczały środków najstosowniejszych i najskuteczniejszych do osiągnięcia celu, którym jest: pomyślność stowarzyszonych w zakresie dóbr duchowych, cielesnych i materialnych”. Jest zaś rzeczą jasną, że “szczególną uwagę, jako na cel pierwszorzędny, zwracać należy na udoskonalenie religijno-moralne, i że ku niemu cała praca organizacyjna winna być skierowana” (enc. Rerum novarum). Wtedy bowiem, “gdy się religię uczyni podstawą wszystkich praw w stowarzyszeniu, łatwo będzie uzgodnić stosunki członków do siebie, żeby panował spokój, a stowarzyszenie pomyślną rozwijało działalność” (enc. Rerum novarum).
Zakładaniu tych stowarzyszeń, z chwalebną zaiste gorliwością, poświęcili się i kapłani i liczni świeccy, pragnąc wykonać w całości program Leona XIII. W ten sposób wychowali się w stowarzyszeniach prawdziwie chrześcijańscy robotnicy, którzy, łącząc ściśle pilne wykonywanie swego zawodu ze zbawiennymi przykazaniami religii, nauczyli się skutecznej i wytrwałej obrony swych doczesnych interesów i praw, przestrzegając jednak wymagań sprawiedliwości i szczerego starania o współpracę z innymi klasami społecznymi w celu odnowienia społeczeństwa w chrześcijańskim duchu.
Przy wprowadzaniu rad i nakazów Leona XIII w życie stosowano się do warunków miejsca. I tak w niektórych społeczeństwach jedna i ta sama organizacja spełniała wszystkie, wytknięte przez Papieża, zadania; w innych zaś, gdzie się tego domagały lub gdzie to doradzały warunki, przeprowadzono pewnego rodzaju podział pracy i tworzono osobne stowarzyszenia dla obrony praw i interesów robotników na rynku pracy, osobne dla wzajemnej pomocy członków w sprawach gospodarczych, osobne wreszcie wyłącznie dla religijno-moralnych i pokrewnych zadań.
Na tę drugą drogę wkroczono przede wszystkim tam, gdzie tworzeniu katolickich związków zawodowych przez katolików przeszkadzały bądź ustawy państwowe, bądź szczególne warunki gospodarcze, bądź pożałowania godzien rozstrój poglądów i uczuć dzisiejszego społeczeństwa, bądź wreszcie nagląca konieczność skupienia prac i sił w celu przeciwstawienia się obozowi przewrotu. W takich warunkach katolicy są prawie zmuszeni należeć do neutralnych związków zawodowych, takich oczywiście, które przyznają się do zasad sprawiedliwości i słuszności, a członkom katolickim gwarantują pełną wolność sumienia i swobodę w wypełnianiu przykazań Kościoła. Rzeczą zaś biskupów jest zatwierdzić należenie katolików do takich stowarzyszeń, o ile są konieczne w danych warunkach i o ile nie zagrażają religii. Przy tym jednak winni mieć przed oczyma zasady i zastrzeżenia, które sformułował Poprzednik Nasz Pius X (enc. Singulari quadam z 24 IX 1912). Najpierwszym i najważniejszym z tych zastrzeżeń jest to, by obok takich związków zawodowych zawsze istniały stowarzyszenia oddane pracy oświatowej i wychowawczej w duchu religijno-moralnym, a to w tym celu, by katoliccy członkowie tego rodzaju związków zawodowych przepoili je dobrym duchem, który by kierował całą ich działalnością. Dzięki temu stowarzyszenia religijno-moralne przyniosą zbawienne owoce nawet poza kołem swych członków.
W ten sposób dzięki encyklice Leona XIII te stowarzyszenia robotnicze tak się wszędzie rozwinęły, że obecnie, choć, niestety, słabsze liczebnie od organizacji socjalistycznych i komunistycznych, łączą wielkie zastępy robotników, i że skutecznie mogą tak w granicach państw, jak i na szerszej arenie bronić praw i sprawiedliwych dążeń katolickich robotników i na tej drodze wcielać w życie chrześcijańskie zasady społeczne.
Co więcej! Umiejętnie wyjaśnioną i doskonale uzasadnioną naukę Leona XIII o naturalnym prawie do zrzeszania się zaczęto stosować z powodzeniem do innych także, nierobotniczych stowarzyszeń. I dlatego znów encyklice Leona XIII w dużej mierze przypisać należy rozwój i ustawiczny wzrost bardzo pożytecznych stowarzyszeń i innych podobnych dzieł dla rolników i dla innych członków stanu średniego, które z gospodarczą korzyścią szczęśliwie łączą cele kulturalne.
Wprawdzie nie można tego powiedzieć o zrzeszeniach pracodawców i kierowników życia gospodarczego, których tworzenie gorąco Nasz Poprzednik zalecał; są bowiem – co ze smutkiem stwierdzamy – nieliczne. Przypisać to jednak należy nie tyle woli ludzkiej, ile raczej trudnościom, które się tym związkom przeciwstawiają, a których My, dobrze je znając, nie lekceważymy. Nie osłabia to jednak w Nas nadziei, że i te przeszkody będą złamane, a tymczasem z wielką radością witamy pierwsze poważne w tej sprawie wysiłki, których obfite owoce jeszcze obfitsze żniwo zapowiadają na przyszłość (list św. Kongregacji Soboru do biskupa z Lille z 5 VI 1929).
Wszystkie te, Czcigodni Bracia i ukochani Synowie, dobrodziejstwa encykliki Leona XIII przez Nas raczej zaznaczone, niż wyczerpująco przedstawione, dowodzą, że zawarty w tym nieśmiertelnym dokumencie obraz społeczeństwa wcale nie jest obcym rzeczywistości, choć wspaniałym, ideałem. Przeciwnie; dowodzą one, że zasady, zaczerpnięte przez Naszego Poprzednika z Ewangelii, a więc ze źródła zawsze żywego i życiodajnego, mogą szybko zakończyć morderczą i dla ludzkości zgubną walkę społeczną, a przynajmniej ją znacznie złagodzić. Że przed 40 laty tak hojnie rozsiane ziarno dobre padło w dużej części na grunt podatny, świadczą piękne owoce, które teraz Kościół Chrystusa Pana i cała ludzkość z błogosławieństwa Bożego zbierają. Dlatego bez przesady można powiedzieć, że encyklika Leona XIII, przebywszy próbę długiego czasu, okazała się “Wielką Kartą” dla wszelkiej pracy chrześcijańskiej na polu społecznym. Ci zaś, którzy lekceważą tę encyklikę i jej rocznicę, ci albo znieważają to, czego nie znają, albo nie rozumieją tego, co tylko powierzchownie poznali, albo, jeśli dobrze zrozumieli, dopuszczają się niesprawiedliwości i niewdzięczności.
Z upływem jednak lat powstały wątpliwości przy wyjaśnianiu niektórych ustępów encykliki Leona XIII lub przy wyciąganiu z niej wniosków, tak, że skutkiem tego dochodziło nieraz do żywych sporów w kołach katolickich. Nadto pojawiły się nowe potrzeby naszych czasów, zmiana zaś warunków domaga się dokładniejszego dostosowania wskazań Leona XIII lub nawet całkiem nowych uzupełnień. Z tych powodów chętnie korzystamy z okazji, aby usunąć powstałe wątpliwości i, o ile to od Nas zależy, zadośćuczynić potrzebom naszych czasów. Tego od Nas żąda Nasz Apostolski Urząd, który Nas czyni “powinnymi” względem wszystkich (Rz 1, 14).
Władza Kościoła w sprawach społecznych i gospodarczych
Wpierw jednak, zanim przystąpimy do tych wyjaśnień, chcemy podkreślić, co już przedtem jasno Leon XIII powiedział, że mamy prawo i obowiązek sądzenia najwyższą Swoją władzą w sprawach społecznych i gospodarczych (enc. Rerum novarum). Z pewnością zadaniem Kościoła nie jest prowadzić ludzi do przemijającego i znikomego szczęścia, ale do wiecznego, a nawet “uważa Kościół, że nie wolno mu się mieszać do tych ziemskich spraw bez powodu” (enc. Ubi arcano z 23 XII 1922). Ale też Kościół w żaden sposób nie może zrezygnować z obowiązku, który nań Bóg nałożył, a który mu każe występować, wprawdzie nie w sprawach techniki życia społeczno-gospodarczego, bo do tego nie ma ani środków odpowiednich, ani powołania, ale w tych wszystkich sprawach, które mają związek z moralnością. Powierzenie Nam przez Boga skarbu prawdy i obowiązku głoszenia prawa moralnego w całej jego rozciągłości, wyjaśniania go i przynaglania w czas i nie w czas poddaje Naszemu najwyższemu sądowi tak ustrój społeczny, jak i gospodarczy.
Albowiem, chociaż życie gospodarcze i moralność rządzą się swoimi prawami, błędem jest twierdzić, że porządek gospodarczy i moralny tak są od siebie oddzielone i tak sobie obce, iż pierwszy zupełnie nie zależy od drugiego. Tzw. gospodarcze prawa, wynikające z natury rzeczy materialnych i z właściwości ciała i ducha ludzkiego, uczą nas tylko o celach, których sprawność ludzka w życiu gospodarczym nie zdoła osiągnąć, i o celach, które osiągnąć zdoła, a także o środkach do nich prowadzących. Z tej też natury rzeczy materialnych, jak i z indywidualnej i społecznej natury człowieka rozum dowiaduje się o celu, który Bóg zakreślił życiu gospodarczemu jako całości.
Innym jest prawo moralne. Ma ono moc rozkazywania nam, byśmy w każdym naszym czynie zmierzali do naszego celu najwyższego i ostatecznego, a w każdej z dziedzin życia szukali tych celów, które im natura, a raczej Stwórca natury, Bóg, wyznaczył, i byśmy Mu je po ustaleniu wzajemnego ich stosunku do siebie podporządkowywali. Wystarczy, że będziemy posłuszni temu prawu, a wszystkie szczególne nasze cele w życiu gospodarczym, tak jednostkowe, jak społeczne bez trudności włączą się w cały ustrój celów, i my, jakby po stopniach wstępując, osiągniemy ostateczny cel wszystkich rzeczy, Boga, najwyższe i niewyczerpane dla nas i dla Niego dobro.
Prawo własności
Przystępując do szczegółów, rozpoczynamy od prawa własności. Znacie, Czcigodni Bracia i ukochani Synowie, mocną obronę prawa własności przeprowadzoną przez śp. Poprzednika Naszego Leona XIII przed zakusami ówczesnego socjalizmu, i jego wywód, że zniesienie prywatnej własności nie na pożytek, ale na ostateczną zgubę klasy robotniczej wyjdzie. Że jednak niektórzy ludzie w sposób szczególnie krzywdzący oczerniają Papieża i Kościół, jakoby dawniej i dziś trzymał stronę warstw zamożnych przeciw proletariatowi, że, dalej, i wśród katolików powstały spory co do prawdziwego i pełnego znaczenia nauki Papieża, z tych względów postanowiliśmy obronić myśl Leona XIII, która zresztą jest nauką Kościoła, przed oszczerstwami i ustrzec je przed fałszywymi tłumaczeniami.
Przede wszystkim trzeba za niewątpliwe i udowodnione uważać zdanie, iż ani Leon XIII, ani teologowie, którzy pracowali pod kierownictwem nauczycielskiego urzędu Kościoła, nigdy nie zaprzeczali, względnie nie poddawali wątpliwościom, podwójnego charakteru własności, tj. indywidualnego, który służy dobru jednostek, i społecznego, który dobro publiczne ma na względzie. Przeciwnie, zawsze zgodnie uczyli, że prawo do własności otrzymali ludzie od natury, tj. od samego Stwórcy, w tym celu, by z jednej strony każdy człowiek mógł zaspokoić potrzeby osobiste i rodzinne, i by z drugiej strony dobra materialne, które Stwórca przeznaczył na użytek wszystkich ludzi, rzeczywiście temu celowi za pośrednictwem prywatnej własności służyły. Osiągnięcie tych celów jest możliwe tylko pod warunkiem utrzymania trwałego i określonego ustroju.
Z tego względu trzeba się usilnie strzec dwóch skrajności. Po pierwsze – tzw. “indywidualizmu”, w który społeczeństwo popada, lub do którego się zbliża ten, kto zaprzecza społecznemu lub publicznemu charakterowi prawa własności, albo go osłabia. Po drugie – “kolektywizm”, do którego siłą rzeczy zmierza, lub którego dążnościom ulega ten, kto odrzuca lub osłabia indywidualny i prywatny charakter własności. Zapomniawszy o tym, łatwo ulec moralnemu, prawnemu i społecznemu modernizmowi, na który w Naszej encyklice, wydanej na początku Naszego Pontyfikatu (enc. Ubi arcano Dei, z 23 XII 1922), wskazaliśmy. Winni o tym wiedzieć przede wszystkim ci nowatorzy, którzy nie wahają się oszczerczo twierdzić, jakoby Kościół tolerował wdarcie się pogańskiego poglądu na własność w naukę teologiczną, a dopiero teraz chciał go zastąpić innym, który z dziwną niewiedzą nazywają chrześcijańskim.
Aby kres położyć sporom w sprawie własności i związanych z nią obowiązków, trzeba mocno stanąć na gruncie rozróżnienia między prawem posiadania, a prawem używania (enc. Rerum novarum). A mianowicie, na straży poszanowania rozdziału dóbr materialnych, i na straży prawa, które właścicielowi wzbrania naruszania cudzej własności przez przekroczenie granic własnego posiadania, stoi sprawiedliwość zwana zamienną; na straży zaś uczciwego używania mienia stoi już nie ten rodzaj sprawiedliwości, ale szereg innych cnót, których wykonania “nie można dochodzić na drodze prawnej” (enc. Rerum novarum). Dlatego nie jest słusznym twierdzenie, że się pojęcie własności pokrywa z pojęciem uczciwego używania; a bardziej jeszcze nieprawdziwym jest zdanie, iż przez nadużywanie lub nieużywanie własności ginie prawo do niej, lub, że się je traci.
Zbawienną zatem i chwalebną pracę wykonują ci, którzy w duchu zgody i tradycyjnej nauki Kościoła starają się ustalić i naturę tych obowiązków własności i granice, które prawu własności lub jej używaniu, względnie wykonywaniu prawa własności, zakreślają konieczności życia społecznego. Natomiast w błędzie są ci, którzy tak zacieśniają indywidualny charakter własności, że go w rzeczywistości zupełnie niszczą.
Że przy używaniu własności trzeba mieć na względzie nie tylko własną korzyść, ale i dobro ogółu, wynika z Naszej niedawnej wzmianki o indywidualnym i równocześnie społecznym charakterze własności. Do kierowników zaś państwa należy szczegółowe określanie tych obowiązków, ilekroć tego wymaga konieczność; a prawo naturalne nie podaje wyraźnych w tym względzie przepisów. W razie zatem prawdziwej konieczności dobra publicznego, może państwo w ścisłym oparciu o prawo naturalne i Boskie określić, co w zakresie używania dóbr materialnych właścicielom wolno, a czego nie wolno. A nawet, jak Leon XIII uczył, “określenie własności poszczególnych jednostek zostawił Bóg przemyślności ludzi i urządzeniom narodów” (enc. Rerum novarum). Ustrój własności bowiem podobnie jak i inne czynniki życia społecznego nie jest – świadczy o tym historia – niezmienny. Sami to ongiś stwierdziliśmy, mówiąc: “W jakże różnych formach występuje własność, począwszy od onej pierwotnej formy u ludów dzikich, którą się i dziś jeszcze gdzieniegdzie spotyka, poprzez formę okresu patriarchalnego, następnie poprzez różne formy z czasów tyranii (biorąc to wyrażenie w znaczeniu klasycznym), z okresu feudalizmu i ustroju monarchicznego, a kończąc na różnych jej postaciach w naszych czasach” (przemówienie do kongresu włoskiej “Akcji Katolickiej” 16 V 1926). Jest jednak rzeczą zrozumiałą, że państwo nie może tu działać samowolnie. Zawsze bowiem musi nietykalnym pozostać naturalne prawo do posiadania prywatnej własności i do przekazywania jej drogą spadku, a państwo nie może tego prawa niszczyć; wszak “człowiek starszy jest, niźli państwo” (enc. Rerum novarum), a i “rodzina jest i logicznie i faktycznie wcześniejszą, niż państwo” (enc. Rerum novarum). Dlatego już Leon XIII podkreślił, że jest nadużyciem, jeśli państwo wyczerpuje prywatne mienie obywateli przez nadmierne podatki i daniny. “Władza państwowa bowiem nie może niszczyć prawa własności prywatnej, bo natura jest jego źródłem, nie wola ludzka; może tylko jego używanie ograniczać i do dobra ogółu dostosowywać” (enc. Rerum novarum). Kiedy zaś państwo uzgadnia ustrój własności z koniecznościami dobra publicznego, to wówczas dobrą, nie złą, przysługę oddaje prywatnym właścicielom. W ten bowiem sposób ustroju prywatnej własności, który Opatrzność Boża ustanowiła dla ułatwienia ludzkiego życia, państwo skutecznie broni przed wyrodzeniem się w nieznośne warunki i przed upadkiem. Broni prywatnej własności, a nie niszczy; nie osłabia jej, ale ją utwierdza.
Nasuwa się tu sprawa wolnych dochodów, to jest tych, które człowiekowi zostają po opędzeniu potrzeb związanych z utrzymaniem się na stopie przyzwoitości i odpowiednio do zajmowanego stanowiska. Człowiek nie ma zupełnej swobody w rozporządzaniu nimi. Przeciwnie, zarówno Pismo święte, jak i Ojcowie Kościoła bardzo stanowczo uczą, że na bogaczach spoczywa poważny obowiązek praktykowania jałmużny, dobroczynności i wspaniałomyślności.
Z zasad zaś postawionych przez Doktora Anielskiego (S. Thom., Summ. Theol., 2,2, q. 9, a 134) wyciągamy wniosek, że użycie znaczniejszych tych dochodów na tworzenie nowych możliwości pracy, pod warunkiem, że będzie służyła produkcji dóbr prawdziwie użytecznych, uznać należy za doskonały, a potrzebom naszych czasów szczególnie odpowiedni sposób praktykowania cnoty wspaniałomyślności.
Pierwotnymi tytułami nabywania własności według tradycyjnej nauki wszystkich czasów i Naszego Poprzednika Leona XIII są: zajęcie rzeczy nie należącej do nikogo, i praca, czyli przystosowywanie materii do użytku. I – wbrew przeciwnym twierdzeniom – nikomu nie dzieje się krzywda, gdy ktoś obejmuje w posiadanie rzecz niczyją, to jest nie mającą właściciela; co się zaś tyczy pracy, to tylko wtedy daje ona człowiekowi prawo do jej owoców, kiedy ją wykonuje we własnym imieniu i kiedy przedmiotowi nadaje inną postać lub powoduje wzrost jego wartości.
Kapitał i praca
Zupełnie inaczej ma się sprawa z pracą wynajmowaną drugim i na cudzej własności wykonywaną. Do niej najzupełniej odnosi się zdanie, które Leon XIII “bez wahania” wypowiada, mianowicie, że “praca robotników jest jedynym źródłem bogactw państwa” (enc. Rerum novarum). Czyż bowiem własnymi oczyma nie widzimy, że te olbrzymie masy dóbr, które stanowią bogactwo ludzi, powstają w rękach robotników i z nich wychodzą, bez względu na to, czy je ręce ludzkie wytwarzają bezpośrednio, czy też za pośrednictwem narzędzi i maszyn, potęgując w ten sposób znakomicie swoją sprawność! I nie da się zaprzeczyć, że narody, które ze stanu ubóstwa podniosły się na wysoki stopień dobrobytu, osiągnęły go tylko za cenę olbrzymiego wysiłku pracy wszystkich członków narodu – zarówno tych, którzy spełniali kierownicze zadania, jak i tych, którzy byli wykonawcami. Niemniej jednak jest jasnym, że wszystkie te i najwyższe wysiłki byłyby bezskutecznymi i próżnymi, a nawet w ogóle nie byłoby rzeczą możliwą kusić się o nie, gdyby Bóg Stwórca wszechrzeczy, nie był przedtem w swej dobroci dostarczył ludziom bogactw i skarbów naturalnych, pomocy przyrody i jej sił. Czymże bowiem jest praca, jeśli nie używaniem i ćwiczeniem w nich lub przez nie sił ducha i ciała? Przystosowywanie jednak skarbów przyrody do użytku ludzi winno się odbywać według prawa natury czyli woli Boskiej w nim wyrażonej, w ramach ścisłego porządku, który się opiera na zasadzie prywatnej własności. Z tego wynika, że, jeśli ktoś pracuje nie nad swoją własnością, wówczas praca jednego musi się złączyć z kapitałem drugiego; inaczej jedno bez drugiego niczego nie dokona. Wiedział to doskonale Leon XIII pisząc: “ani kapitał bez pracy, ani bez kapitału praca istnieć nie może” (enc. Rerum novarum). Dlatego z gruntu fałszem byłoby przypisywać czy to kapitałowi, czy też pracy to, co dzięki ich współdziałaniu powstało, i niesprawiedliwością, gdyby któryś z tych czynników, zaprzeczywszy skuteczności drugiego, sobie cały owoc produkcji przywłaszczał.
Przez długi czas zabierał kapitał dla siebie za wiele korzyści. Zagarniał cały wynik produkcji i wszystkie jej owoce, a robotnikowi zostawiał zaledwie tyle, ile mu trzeba było koniecznie na utrzymanie i odświeżenie sił. Głoszono zdanie, że cały gromadzący się kapitał winien według niezłomnego prawa gospodarczego spływać do ręki bogatych, i że to samo prawo spycha robotników w stan wiecznej nędzy i na samą krawędź najniższej stopy życiowej. Wprawdzie nie zawsze i nie wszędzie kształtowała się rzeczywistość w myśl tej liberalnej, tzw. manchesterskiej teorii; nie da się jednak zaprzeczyć, że systematyczny rozwój ustroju społeczno-gospodarczego w tym właśnie kierunku zmierzał. Dlatego nie można się dziwić, że te fałszywe teorie i żądania gwałtownie były zwalczane, i to nie tylko przez tych, których pozbawiały naturalnego prawa do lepszych warunków życia.
Do skrzywdzonych robotników przyłączyli się doktrynerzy z kół wykształconych, którzy powyższemu fałszywemu prawu przeciwstawili równie fałszywą zasadę moralną, że wszystkie owoce produkcji i wszystkie zyski z wyjątkiem tych, które są potrzebne do utrzymania i odświeżenia kapitału, należą się sprawiedliwie samym robotnikom. Błąd ten, choć mniej widoczny niż socjalistyczne żądanie upaństwowienia lub socjalizacji wszystkich dóbr wytwórczych, niebezpieczniejszy jest od niego i łatwiej uwodzi nieostrożnych: słodka trucizna, którą piło wielu spośród opornych na otwarte działanie socjalizmu.
Zamiast sobie przez te fałszywe zasady zamykać drogę do sprawiedliwości i pokoju, winne były obydwie strony zastanowić się nad mądrymi słowami Naszego Poprzednika: “Jakkolwiek podzielona między prywatne osoby ziemia, nie przestaje służyć wspólnemu użytkowi wszystkich” (enc. Rerum novarum). Tego samego uczyliśmy i My poprzednio, gdyśmy postawili zasadę, że właśnie w tym celu natura ustanowiła podział dóbr za pośrednictwem prywatnej własności, by przez swój pewny i trwały ustrój służyły pożytkowi wszystkich. A żeby nie zejść z prostej drogi prawdy na manowce, trzeba tę zasadę mieć ustawicznie przed oczyma.
Otóż nie każdy podział dóbr materialnych i bogactw między ludzi pozwala, jeśli nie w całości, to w granicach ludzkiej możliwości, osiągnąć cel przez Boga zamierzony. Dlatego taki winien być udział jednostek i klas społecznych w bogactwach, które dzięki postępowi społeczno-gospodarczemu stale wzrastają, by był zapewniony, przez Leona XIII podkreślany, pożytek wszystkich, albo, innymi słowy, by w całej pełni przestrzegana była zasada dobra wspólnego. Tej zasadzie sprawiedliwości społecznej sprzeciwia się wykluczanie jednej klasy przez drugą od udziału w korzyściach. I gwałci ją klasa bogatych, kiedy w swej bezmyślności, spowodowanej posiadaniem bogactw, taki ustrój uważa za słuszny, który jej zapewnia wszystko, a robotnikowi nie daje nic; gwałci ją niemniej i proletariat, kiedy z powodu niesprawiedliwości zbyt skłonny do jednostronnego dochodzenia swego prawa, którego jest świadom, wszystkiego, jako wytworu swoich rąk, dla siebie żąda, kiedy zwalcza i zniszczyć chce prywatną własność i wszystkie dochody nie pochodzące z pracy, bez różnicy i bez względu na ich rolę w życiu społecznym, z tego tylko powodu, że są dochodami bez pracy. Zupełnie bezpodstawne jest w tej sprawie powoływanie się na słowa Apostoła: “Jeśli kto nie chce robić, niech też nie je” (2 Tes 3, 10). Apostoł bowiem potępia tu tych, którzy pracować nie chcą, choć mogą i powinni, a nakazuje używać pilnie czasu i sił tak duszy, jak ciała, i przestrzega przed obarczaniem troskami innych, jeśli sami możemy zaspokoić swoje potrzeby. O tym zaś, by wyłącznie praca dawała prawo do utrzymania życia albo do dochodu, słowa nie znajdziemy u Apostoła (por. 2 Tes 3, 8-10).
Każdemu zatem przypaść winien należny mu udział w bogactwie; a celem, do którego dążyć należy, jest uzgodnienie podziału dóbr stworzonych z dobrem wspólnym lub z zasadami sprawiedliwości społecznej, bo straszliwa przepaść między garścią przebogatych, a masą biednych, świadczy o jego bardzo poważnych brakach, co zresztą czuje każdy społecznie wrażliwy człowiek.
Wyzwolenie proletariatu
Oto właśnie cel, do którego w myśl wskazań Naszego Poprzednika należy dążyć: wyzwolenie proletariatu. A trzeba na nie tym większy nacisk położyć i tym je mocniej przypomnieć, że zbawienne zalecenia Papieża poszły w zapomnienie, czy to dlatego, że je umyślnie przemilczano, czy też, że je uważano za niemożliwe do wykonania, kiedy przecież i można było i należało je w życie wprowadzić. Nie straciły one nic ze swej siły i mądrości w naszych czasach, chociaż pauperyzm, na którego grozę Leon XIII patrzył, dziś nieco złagodniał. Wprawdzie bowiem położenie robotników poprawiło się i stało się dla nich znośniejsze, zwłaszcza w krajach potężniejszych i bardziej posuniętych w cywilizacji, w których robotnicy już nie mogą uchodzić za ostatnich nędzarzy; z drugiej jednak strony, odkąd technika i przemysł szybko ogarnęły i zdobyły wielkie przestrzenie, zarówno tzw. nowe ziemie, jak państwa Dalekiego Wschodu o starej cywilizacji, do ogromnych rozmiarów urosła liczba proletariuszy, których nędza woła z ziemi do Boga. Do tego dołącza się jeszcze olbrzymia armia robotników rolnych zepchniętych na najniższy poziom życia i wszelkiej pozbawionych nadziei dojścia kiedyś do “kawałka ziemi” (enc. Rerum Novarum) i dlatego na wieczny skazanych proletaryzm, o ile się nie wejdzie na drogę celowych i skutecznych reform.
Prawdą jest, że należy dokładnie odróżniać proletaryzm od nędzy. Ale sam już fakt, że z jednej strony jest taka olbrzymia liczba ludzi bez własności, a z drugiej małe koło jednostek bogatych nad miarę, dowodzi w sposób niezbity, że bogactwa, tak obficie w naszym okresie “industrializmu” wytwarzane, nie są sprawiedliwie rozdzielane i nie według zasad słuszności przydzielane poszczególnym warstwom społecznym.
Dlatego z całą stanowczością i usilnością należy w tym kierunku zdążać, by przynajmniej w przyszłości dokonywał się sprawiedliwszy podział dóbr wytwarzanych tak, by tylko w słusznej mierze gromadziły się w rękach ludzi bogatych, a natomiast by dość szerokim strumieniem rozchodziły się wśród pracowników. Oczywiście nie dlatego, by spowodować osłabienie pracowitości, skoro człowiek tak jest do pracy stworzony, jak ptak do latania, ale żeby pracownicy pomnożyli swe mienie przez oszczędność; żeby nim rządząc rozsądnie ułatwili sobie i zabezpieczyli zaspokojenie potrzeb rodzinnych, a wreszcie, żeby wyzwoliwszy się z niepewności warunków życia proletariackiego, którego zmienność miota nimi na wszystkie strony, nie tylko mogli się oprzeć bieżącym trudnościom, ale i pewność posiąść, że umierając zostawią swoich bliskich z odpowiednim zaopatrzeniem.
Wszystko to Nasz Poprzednik Leon XIII nie tylko zaznaczył, ale jasno i otwarcie głosił, a My tą encykliką z naciskiem powtarzamy. I niech się nikt nie łudzi: tylko za cenę wejścia na drogę stanowczego i bezzwłocznego wprowadzenia tych zasad w życie, będzie można przed żywiołami przewrotu uratować ustrój publiczny, pokój i bezpieczeństwo społeczeństwa.
Sprawiedliwa płaca
Powyższe zasady będą mogły być wprowadzone w życie tylko pod tym warunkiem, że proletariusze otrzymają możność – jak to już za Naszym Poprzednikiem powiedzieliśmy – dojścia do jakiegoś skromnego mienia przy przestrzeganiu zapobiegliwości i oszczędności. Skądżeż bowiem, jeśli nie z płacy za pracę, będzie sobie mógł coś przy skromnym sposobie życia odłożyć ten, dla którego praca stanowi jedyny sposób zabezpieczenia sobie życia i koniecznych do niego środków? Trzeba więc teraz z kolei przystąpić do zagadnienia płacy, które Leon XIII nazwał “sprawą bardzo ważną” (enc. Rerum novarum), Jego w tej sprawie naukę i żądania w miarę potrzeby wyjaśnić i rozwinąć.
A więc, najpierw – niedorzecznością jest utrzymywać, że umowa o najem pracy jest sama w sobie niesprawiedliwa i że w jej miejsce wprowadzić należy umowę spółkową. Zdanie to uwłacza czci Naszego Poprzednika, który w swej encyklice nie tylko stoi na gruncie “salariatu”, ale i bardzo obszernie zajmuje się poddaniem go zasadom sprawiedliwości. Poza tym ze względu na obecne stosunki społeczne uważamy za bardzo wskazane, by umowa o najem pracy była w granicach możliwości uzupełniana umową spółkową, co już w różnych formach zaczęto praktykować z niemałym pożytkiem tak pracowników, jak właścicieli. Robotnicy i urzędnicy otrzymują w ten sposób udział we własności i w zarządzie przedsiębiorstwa, albo też w jakikolwiek sposób w jego zyskach.
Co się tyczy zagadnienia sprawiedliwej płacy, to trzeba je zbadać, nie z jednego punktu widzenia, ale z wielu. Trafnie to wyraził Leon XIII w słowach: “Wiele trzeba wziąć pod uwagę względów, żeby ustalić słuszną płacę” (enc. Rerum novarum). Tymi słowy osądził Papież lekkomyślność tych, którzy to bardzo poważne zagadnienie chcę rozwiązywać lekko przez zastosowanie jednej jakiejś zasady lub formuły, i to jeszcze dalekiej od prawdy.
I tak zupełnie błędną jest zasada, którą się dziś bez poczucia odpowiedzialności rozpowszechnia, że wartość pracy i wartość należnego za nią wynagrodzenia wyraża się dokładnie sumą wytworzonych przez nią wartości, i że skutkiem tego wynajmujący swą pracę ma prawo do pełnego owocu swej pracy. Że się ta zasada nie da w świetle prawdy utrzymać, wynika już z tego, cośmy powiedzieli o kapitale i pracy.
Podobnie jak przy zagadnieniu własności, tak i przy zagadnieniu pracy trzeba pamiętać, że praca, zwłaszcza wynajmowana drugiemu, prócz osobistej lub indywidualnej cechy, ma jeszcze cechę społeczną. Twórczość ludzka bowiem może działać owocnie tylko pod warunkiem, że społeczeństwo stanowi jeden organizm, że społeczny i prawny ustrój chroni wykonywanie pracy, że różne współzależne od siebie zawody współdziałają z sobą i uzupełniają się wzajemnie, że – co jeszcze ważniejsze – rozum, kapitał i praca wiążą się tu z sobą i jakby jedność tworzą. Prawdziwa zatem wartość pracy i jej prawa nie dadzą się ustalić bez uwzględnienia jej społecznej i indywidualnej natury.
Z tych dwóch naturalnych cech pracy wynikają bardzo ważne wnioski, które winny stanowić normę regulowania płacy i określania jej wysokości.
Robotnik ma naprzód prawo do takiej płacy, która by zapewniała utrzymanie jemu i jego rodzinie (por. enc. Casti connubii z 31 XII 1930). Zapewne, także i inni (poza ojcem) członkowie rodziny winni w miarę sił przyczyniać się do wspólnego wszystkich utrzymania, jak się to widzi w rodzinach rolników, wielu rękodzielników i drobniejszych kupców; jest jednak niegodziwością nadużywać słabości dziecka lub kobiety. Dla matki dom rodzinny i jego życie stanowić winny najważniejsze pole działania i troski. A jest straszliwym nadużyciem, które za wszelką cenę należy zwalczać, jeśli matki z powodu szczupłości zarobków ojca muszą poza domem szukać pracy zarobkowej z zaniedbaniem właściwych swych prac i obowiązków, przede wszystkim wychowania dzieci. Dlatego ze wszystkich sił należy dążyć do tego, by ojcowie rodzin taką otrzymywali płacę, która by odpowiednio zaspokoiła przeciętne potrzeby życia rodzinnego. A jeśli taka płaca nie jest jeszcze teraz wszędzie możliwa, sprawiedliwość społeczna wymaga bezzwłocznego przystąpienia do reform, które by każdemu dorosłemu pracownikowi zapewniły płacę odpowiadającą powyższemu warunkowi. Z zasłużonym uznaniem trzeba tu podnieść mądre i pożyteczne wielce wysiłki i instytucje, które mają na celu przystosowanie wysokości płac do potrzeb rodziny, a to w ten sposób, by w miarę wzrostu tych potrzeb podnosiła się także płaca, a nawet by mogła wystarczyć na nadzwyczajną, jeśli zajdzie, potrzebę.
Przy określaniu wysokości płacy trzeba uwzględniać także stan przedsiębiorstwa i prawa jego właściciela. Niesłusznym byłoby żądanie tak nadmiernych płac, żeby ich przedsiębiorstwo nie mogło dać bez popadnięcia w ruinę i – co za tym idzie – bez klęski dla samych robotników. Nie zachodzi jednak słuszna przyczyna zmniejszania płacy robotniczej, gdy przedsiębiorstwo mniejsze daje zyski z powodu lenistwa, braku inicjatywy lub swego technicznego i gospodarczego zacofania. Jeśli jednak przedsiębiorstwo nie ma tyle dochodów, ile potrzeba na wypłacanie słusznej płacy, a to dlatego, że się ugina pod naciskiem niesprawiedliwych ciężarów, lub dlatego, że swoje wyroby sprzedawać musi poniżej sprawiedliwej ceny, wówczas sprawcy tych trudności przedsiębiorstwa winni są zbrodni o pomstę do nieba wołającej; sprawiedliwej bowiem płacy pozbawiają robotników, którzy skutkiem tego muszą przyjmować płacę nie odpowiadającą normom sprawiedliwości.
Niech więc wszyscy, tak kierownicy przedsiębiorstw, jak i pracownicy, zjednoczą swe siły i swe myśli ku przezwyciężeniu trudności i przeszkód, i niech im w tym dziele pomaga roztropnie opieka państwa! Jeśli zaś trudności nie dadzą się opanować i dojdą do ostateczności, wtedy należy rozstrzygnąć kwestię, czy pracę w przedsiębiorstwie można dalej prowadzić, czy też w inny sposób należy zabezpieczyć robotnikom środki do życia. Przy tej najcięższej decyzji musi panować i działać ścisłe porozumienie i chrześcijańska zgoda wewnętrzna między kierownikami przedsiębiorstwa i pracownikami.
Wysokość płacy winna być w końcu podporządkowana względom dobra powszechnego. Jakie znaczenie dla dobra wspólnego ma żądanie, by robotnicy i urzędnicy mogli odłożyć część płacy zostającą im po pokryciu koniecznych potrzeb, i by w ten sposób z czasem doszli do skromnego mienia, już wyżej wyjaśniliśmy. Poza tym trzeba tutaj zwrócić uwagę na inny wzgląd ważny, a w naszych czasach szczególnie aktualny, mianowicie, ażeby wszyscy zdolni i chętni do pracy rzeczywiście mieli możność pracowania. Wysokość płacy wywiera w tej sprawie duży wpływ: dobroczynny, jeśli się trzyma słusznych granic, szkodliwy, jeśli poza nie wychodzi bądź w górę, bądź w dół. Wiadomo powszechnie, że tak zbyt niskie, jak i zbyt wysokie zarobki stają się przyczyną bezrobocia. To zło, które zwłaszcza w okresie Naszego Pontyfikatu staje się klęską powszechną, spycha robotników na dno nędzy i naraża ich na moralne niebezpieczeństwa, niszczy dobrobyt całych państw, a zagraża ustrojowi publicznemu, pokojowi i bezpieczeństwu w całym świecie. Dlatego wykracza się przeciw sprawiedliwości społecznej, gdy o wysokości płac decyduje osobisty interes, a nie wzgląd na dobro powszechne i gdy skutkiem tego płace zbytnio się obniża albo też podnosi. Sprawiedliwość społeczna żąda takiego – w największej możliwie zgodzie – uregulowania płac, by jak najwięcej ludzi mogło znaleźć sposobność do pracy i przez nią zdobyć środki do życia na odpowiedniej stopie.
Należy tu znalezienie sprawiedliwego stosunku poszczególnych rodzajów płacy do siebie, z czym znów łączy się sprawa należytego stosunku cen sprzedażnych dla wytworów poszczególnych gałęzi produkcji, jak rolnictwa, przemysłu itp. Przestrzeganie tych zasad sprawi, że poszczególne gałęzie wytwórczości spoją się i zjednoczą w jeden jakby organizm, aby na wzór członków ciała ludzkiego udzielać sobie nawzajem pomocy i uzupełniać się. Dopiero bowiem wtedy gospodarstwo społeczne będzie dobrze zorganizowane i cel swój osiągnie, kiedy wszystkim poszczególnym jednostkom udostępni te wszystkie dobra, których dostarczenie umożliwiają mu skarby i pomoc przyrody, technika przemysłowa i prawdziwie społeczna organizacja życia gospodarczego. Tak zaś należy te dobra wymierzać, by człowiekowi wystarczyły nie tylko na zaspokojenie konieczności życiowych i potrzeb pewnej godności, ale także by mu pozwoliły wznieść się na wyższy stopień dobrobytu i kultury, który – pod warunkiem roztropnego korzystania z nich – nie będzie przeszkadzał cnocie, ale ją owszem ułatwi (por. S. Thom.: De regimine principum, I, 15 – enc. Rerum novarum).
Odnowienie ustroju społecznego
To, cośmy dotąd powiedzieli na temat sprawiedliwego rozdziału dóbr i sprawiedliwej płacy, bezpośrednio dotyczy jednostek, a tylko pośrednio – ustroju społecznego, którego odnowieniu na podstawach zdrowej filozofii i dostosowaniu go do wzniosłych przykazań prawa Ewangelii Poprzednik Nasz Leon XIII poświęcił całą swoją gorliwość i całą myśl.
Aby zaś utrwalić to, co Leon XIII szczęśliwie zaczął, aby wykończyć to, co zostawił do zrobienia, aby wreszcie ludzkości przysporzyć jeszcze obfitszych i pełniejszych korzyści – dwie przede wszystkim rzeczy są konieczne: reforma urządzeń i naprawa obyczajów.
Mówiąc o reformie urządzeń, myślimy w pierwszym rzędzie o państwie. Nie dlatego, by od niego należało oczekiwać rozwiązania wszystkich trudności. Ale dlatego, że błąd indywidualizmu zdusił i prawie zniszczył owo bujne niegdyś i szeroko przy pomocy różnych stowarzyszeń rozbudowane życie społeczne, że w końcu prawie same tylko jednostki zostały i państwo, zresztą z niemałą dla samego państwa szkodą. Życie społeczne bowiem straciło swój wyraz, wszystkie zaś obowiązki dawniejszych, zniszczonych już stowarzyszeń przeszły na państwo, przygniatając je nieskończoną ilością zadań i ciężarów.
Jest prawdą, a historia dobitnie o tym uczy, że dziś z powodu zmiany warunków tylko potężne organizacje mogą sprostać pewnym zadaniom, które dawniej spełniały małe organizacje. Mimo to jednak nienaruszalnym i niezmiennym pozostaje owo najwyższe prawo filozofii społecznej: co jednostka z własnej inicjatywy i własnymi siłami może zdziałać, tego jej nie wolno wydzierać na rzecz społeczeństwa; podobnie niesprawiedliwością, szkodą społeczną i zakłóceniem ustroju jest zabieranie mniejszym i niższym społecznościom tych zadań, które mogą spełnić, i przekazywanie ich społecznościom większym i wyższym. Każda akcja społeczna ze swego celu i ze swej natury ma charakter pomocniczy; winna pomagać członkom organizmu społecznego, a nie niszczyć ich lub wchłaniać.
Z tego względu władza państwowa powinna niższym społecznościom zostawić do wypełnienia mniej ważne zadania i obowiązki, które by ją zresztą zbyt rozpraszały. To zaś pozwoli jej na swobodniejsze, bardziej stanowcze i skuteczniejsze wykonywanie tych obowiązków, które wyłącznie do niej należą i które tylko ona może wykonać, mianowicie: kierownictwo, kontrola, nacisk, karanie nadużyć, zależnie od tego, co się wysuwa w danej chwili i czego żąda potrzeba. Sprawujący władzę winni być przekonani, że im doskonalej na podstawie tej zasady “pomocniczości” przeprowadzony będzie stopniowy ustrój między poszczególnymi społecznościami, tym większy będzie autorytet społeczny i energia społeczna, tym też szczęśliwszym i pomyślniejszym będzie stan spraw państwa.
Najważniejszym celem dążeń tak państwa, jak i każdego dobrego obywatela powinno być przezwyciężenie “walki klas” i ugruntowanie zgodnego współdziałania “stanów zawodowych”.
Cała więc polityka społeczna winna być skierowana ku odnowieniu ustroju “stanowo-zawodowego”. Życie społeczne płynie dziś pod znakiem gwałtownych konfliktów, dlatego też niestałym i zmiennym jest ustrój społeczny; pochodzi to stąd, że się opiera o “klasy społeczne” o przeciwnych i kłócących się z sobą interesach i dlatego skłonne do nienawiści i do walki.
Wprawdzie praca ludzka, jak to jasno wykłada Nasz Poprzednik w swej encyklice (enc. Rerum novarum), nie jest pospolitym towarem, i godność ludzką uznać w niej należy, skutkiem czego nie może być sprzedawana i kupowana, jak towar. W obecnych jednak warunkach popyt i podaż pracy ludzkiej na tzw. rynku pracy dzieli ludzi na dwie klasy, na dwa fronty bojowe, spory zaś między nimi zmieniają rynek pracy na plac boju, na którym te armie ostrą z sobą toczą walkę. I nie ma nikogo, kto by nie rozumiał, że trzeba jak najprędzej usunąć to zło, które całą ludzkość porywa ku zgubie. Warunkiem jednak koniecznym prawdziwego uleczenia jest usunięcie tego przeciwieństwa i utworzenie należycie zorganizowanych członów społecznego organizmu, mianowicie “stanów zawodowych”, do których by należeli ludzie nie na mocy swego stanowiska na rynku pracy, ale zależnie od funkcji społecznej, z którą są związani przez pracę. Jak bowiem sąsiedzka łączność skłania mieszkańców poszczególnych miejscowości do wiązania się w gminy, tak też wykonywanie tego samego zawodu, tak gospodarczego, jak innego, pobudza ludzi do tworzenia pewnych stowarzyszeń lub korporacji. Zarówno jedno, jak drugie wynika z natury. Dlatego wielu uważa te autonomiczne korporacje za naturalne, chociaż nie istotne, części składowe ustroju społecznego.
Ustrój – jak brzmi mistrzowskie powiedzenie św. Tomasza (S. Thom.: Contra Gent., III, 71; Summa Theol. I, q. 65, a. 2 i. c.) – jest jednością powstałą z dobrego złożenia wielości. Prawdziwy zatem i naturalny ustrój społeczny wymaga wielości członów społecznego organizmu, które by w jedność spajała jakaś więź mocna. Otóż tą więzią spajającą dla każdego “stanu zawodowego” jest wytwarzanie pewnego rodzaju dóbr materialnych, lub świadczenie pewnych usług, które do wspólnego działania wiąże z sobą pracodawców i pracobiorców tego samego zawodu; dla wszystkich zaś “stanów zawodowych” jest nią dobro publiczne, do którego wszystkie “stany zawodowe” przyczyniać się winny przez uzgadnianie swoich wysiłków. Jedność ta tym będzie silniejsza i skuteczniejsza, z im większym oddaniem tak jednostki, jak “stany zawodowe” wykonywać będą swój zawód i w nim się doskonalić.
Z tego wynika, że na czele swych zadań korporacje stawiać powinny sprawy wspólne całemu “stanowi zawodowemu”, a spośród nich znów troskę o to, by każdy zawód coraz lepiej współdziałał na rzecz wspólnego dobra całego społeczeństwa. Natomiast sprawy, przy których szczególne interesy pracodawców lub pracobiorców szczególnej wymagają troski lub ochrony, mogą być oddzielnie przez obydwie strony rozpatrywane, lub rozstrzygane stosownie do warunków sporu.
Nie trzeba chyba przypominać, że to, czego Leon XIII uczył odnośnie do formy rządów politycznych, stosuje się także – w pewnej oczywiście mierze – do owych stowarzyszeń zawodowych lub korporacji: mianowicie, że ludzie mają pełną swobodę w wybieraniu dla nich form organizacyjnych, byle tylko zabezpieczone były wymagania sprawiedliwości i dobra publicznego (por. enc. Immortale Dei, l XI 1885).
Jak zatem mieszkańcy jednej gminy tworzą sobie dla różnych celów różne stowarzyszenia, w których udział członkowski lub niebranie udziału zostawiane są zupełnej swobodzie każdego, podobnie i należący do tego samego zawodu mają prawo łączenia się między sobą w wolne stowarzyszenia dla celów związanych z wykonywanym zawodem. Dokładnie i jasno omówił te wolne stowarzyszenia śp. Poprzednik Nasz. Wystarczy jedno tylko przypomnieć, mianowicie, że prawem obywateli jest nie tylko wolność zakładania tych prywatnych stowarzyszeń, ale i “wolność wyboru statutów i regulaminów, które się im wydadzą najodpowiedniejszymi dla celów stowarzyszenia” (enc. Rerum novarum). Tę samą wolność przyznać należy w zakładaniu stowarzyszeń, które sięgają poza granice poszczególnych zawodów. Stowarzyszenia zaś, które już istnieją i błogimi cieszą się owocami swej działalności, winny w duchu chrześcijańskiej nauki społecznej przygotowywać grunt pod te doskonalsze związki, czyli “stany zawodowe”, o których poprzednio mówiliśmy, i z całą energią przyspieszać ich realizację.
A teraz przechodzimy do drugiego postulatu, który z poprzednim w ścisłym pozostaje związku. Jak jedności społeczeństwa nie można opierać na walce klas społecznych, tak i właściwego ustroju gospodarczego nie można zostawiać wolnej konkurencji. Stąd, z nieskrępowania wolnej konkurencji, wypłynęły, jak z zatrutego źródła, wszystkie błędy indywidualistycznej ekonomii, która w falach zapomnienia lub niewiedzy utopiwszy społeczny i moralny charakter życia gospodarczego, sądziła, że władza państwowa winna mu zostawić zupełną niezależność i pełną swobodę pod pozorem, iż wolny rynek lub wolna konkurencja stanowić ma rzekomo dla życia gospodarczego jego zasadę kierowniczą, która je reguluje o wiele doskonalej, niż jakakolwiek świadoma interwencja ludzka. Wolna konkurencja jednak – jakkolwiek w pewnych granicach słuszna i pożyteczna – nie może być kierowniczą zasadą życia gospodarczego, a aż do zbytku potwierdziło doświadczenie tę prawdę, kiedy w życie wprowadzono zgubne postulaty indywidualistyczne. Stąd pochodzi nagląca konieczność poddania życia gospodarczego prawdziwej i skutecznej zasadzie kierowniczej. Zadania tego jednak nie spełni tym bardziej ujarzmienie życia gospodarczego przez pewne czynniki, które od niedawna zajęło miejsce wolnej konkurencji; jest to bowiem siła ślepa i niepohamowana w swej gwałtowności, a jeśli ma być pożyteczną dla ludzi, ma być silnie okiełzana i mądrze kierowana, do czego oczywiście sama nie jest zdolna. Szukać zatem trzeba wyższych i szlachetniejszych sił, które by ją mocno ujęły w ryzy i pokierowały; a są nimi: sprawiedliwość społeczna i miłość społeczna. Trzeba więc, by sprawiedliwość przepoiła i państwowe i społeczne instytucje, a przede wszystkim, by wydała praktyczne owoce, to jest, by stworzyła ustrój prawny i społeczny, który by kształtował całe życie gospodarcze. Miłość społeczna zaś winna być niejako duszą tego ustroju; a jego utrzymanie i obrona stanowić winny przedmiot gorliwych wysiłków władzy publicznej, które tym dla niej będą łatwiejsze, im prędzej uwolni się od zbytecznych – jak już powiedzieliśmy – ciężarów.
Nadto, ze względu na gospodarczą współzależność państw i ich wzajemną potrzebę pomocy zaleca się, by poszczególne państwa zgodną radą i zgodnym trudem współdziałały w tworzeniu błogiego w skutkach międzynarodowego porozumienia gospodarczego przy pomocy rozumnych traktatów i odpowiednich urządzeń.
Gdy się zaś w ten sposób organizmowi społecznemu przywróci jego człony, a życiu gospodarczemu jego zasadę kierowniczą, wtedy poniekąd i o organizmie społecznym można będzie powiedzieć to, co Apostoł mówi o mistycznym ciele Chrystusa: “Wszystko ciało, złożone i spojone, będąc zasilane przez wszystkie stawy wedle skuteczności podług miary każdego członka, czyni pomnożenie ciała ku zbudowaniu samego siebie w miłości” (Ef 4, 16).
W ostatnim czasie stworzono – jak powszechnie wiadomo – nowy ustrój oparty o związki zawodowe i korporacje, który ze względu na przedmiot niniejszej encykliki wymaga pewnych wyjaśnień z naszej strony i odpowiedniej oceny.
Polega on naprzód na tym, że państwo nadaje związkowi zawodowemu osobowość prawną i to wraz z przywilejem monopolu. Albowiem tylko ten związek zawodowy, który państwo tak zatwierdzi, może występować z obroną pracobiorców, względnie pracodawców (zależnie od rodzaju związku); on sam też tylko może prowadzić rokowania w sprawie najmu pracy i zawierać tzw. zbiorowe umowy. Należenie do związku zawodowego lub nienależenie zostawione jest swobodzie obywateli, i tylko w tym znaczeniu może być ta organizacja uznana za wolną. Albowiem do składki związkowej i do pewnych szczególnych opłat obowiązani są wszyscy członkowie danego zawodu, pracownicy lub pracodawcy; podobnie też wszystkich wiążą umowy zawarte przez prawnie uznany związek zawodowy. Poza tym prawdą jest stwierdzoną urzędowo, że w jednym zawodzie obok tego prawnie uznanego związku mogą istnieć jeszcze inne stowarzyszenia dla członków zawodu, jednak już nie uznawane przez prawo.
Korporacje powstają z przedstawicieli obydwu związków zawodowych (pracodawców i pracobiorców) tego samego rodzaju pracy, czyli zawodu. One to w charakterze prawdziwych i właściwych organów i instytucji państwa kierują związkami zawodowymi i w sprawach wspólnych prowadzą je do uzgodnienia swych dążeń.
Strajki i lokauty są zakazane; w razie zaś niemożności załatwienia sporu przez strony powaśnione rozstrzyga władza.
Już ten pobieżny rzut oka wskazuje każdemu, kto się choć trochę zastanowił, korzyści tego nowego ustroju: pokojową współpracę klas społecznych, zniesienie organizacji socjalistycznych i uniemożliwienie ich knowań, stworzenie specjalnego aparatu władzy jako czynnika pośredniczącego. Aby jednak w tej ważnej sprawie niczego nie pominąć i aby ocena tego nowego ustroju była oparta o ogólne zasady katolickie, które wyżej przypomnieliśmy, i te, które zaraz podamy, musimy oświadczyć, że nie mogą Nam być obcymi obawy, czy państwo w tym ustroju nie przywłaszcza sobie zadań, należących do prywatnej inicjatywy, zamiast ograniczyć się do udzielania jej dostatecznej pomocy w razie konieczności, czy ten nowy ustrój syndykatów i korporacji nie ma charakteru zbyt biurokratycznego i politycznego, czy wreszcie (poza ogólnymi uznanymi poprzednio korzyściami) nie służy raczej specjalnym celom politycznym, gdy prowadzić winien do zapanowania i utwierdzenia lepszego ustroju społecznego.
Do osiągnięcia tego wysokiego i niezmiernie szlachetnego celu i do trwałego zabezpieczenia dobra ogółu za jego pośrednictwem trzeba naprzód i przede wszystkim błogosławieństwa Bożego, a dalej współpracy wszystkich ludzi dobrej woli. Jesteśmy przekonani, że cel ów – co wynika z poprzednich wywodów – tym pewniej będzie osiągnięty, im większy w tym dziele będzie udział ludzi z doświadczeniem technicznym, zawodowym i społecznym, i – co jeszcze ważniejsze – im głębszy będzie na nie wpływ katolickich zasad i lepsze ich zastosowanie. Ostatnie to zadanie wprawdzie nie należy do Akcji Katolickiej (ponieważ Akcja Katolicka nie prowadzi właściwej działalności zawodowo-organizacyjnej lub politycznej), ale do tych naszych Synów, którzy w Akcji Katolickiej otrzymują wyszkolenie w katolickich zasadach i przygotowanie do wykonywania apostolstwa pod kierunkiem i według nauki Kościoła. Według nauki Kościoła, mówimy; albowiem Kościół i na tym polu, jak wszędzie tam, gdzie w grę wchodzą sprawy moralności, nie może zapomnieć lub zaniedbać swego obowiązku czuwania i nauczania, który mu Bóg powierzył.
Rzeczywiście bez odrodzenia moralnego nie da się dokonać odnowienia i udoskonalenia ustroju społecznego. Uczy nas o tym historia. Istniał niegdyś ustrój społeczny, który wprawdzie nie był doskonały pod każdym względem, ale przecież, biorąc pod uwagę ówczesne warunki ż potrzeby, w dużej mierze czynił zadość wymaganiom rozsądku. Jeśli zaś ten ustrój już od dawna należy do przeszłości, to nie dlatego, by go nie można było udoskonalić i rozszerzyć stosownie do zmian, które nastąpiły, i do nowych potrzeb. Wina leży raczej w samolubstwie ludzi, którzy nie chcieli – jak byli powinni – rozszerzyć tego ustroju na nowe narastające masy społeczne, wreszcie w fałszywej idei wolnościowej i w innych błędnych hasłach, których urok budził niechęć do wszelkiej władzy i pchał do niszczenia wszelkiej zależności.
Pozostanie nam teraz jeszcze przeprowadzić sąd nad dzisiejszym stanem życia gospodarczego i nad jego największym oskarżycielem, socjalizmem, i wydać na nich publiczny i sprawiedliwy wyrok, aby w końcu dojść aż do samego źródła niedomagań społecznych i wskazać pierwszy i najważniejszy środek zaradczy: moralne odrodzenie.
Głębokie zmiany po Leonie XIII
Zmiana w ustroju gospodarczym
Wielkie istotne zmiany zaszły po Leonie XIII, tak w życiu gospodarczym, tak w socjalizmie.
Przede wszystkim uderzająca zmiana zaszła w samym ustroju życia gospodarczego. Śp. Poprzednik Nasz, jak wiecie, Czcigodni Bracia i ukochani Synowie, taki miał przed oczyma w pierwszym rzędzie ustrój gospodarzy, w którym, ogólnie mówiąc, do wspólnej działalności gospodarczej jedni wnoszą kapitał, a inni pracę, co zwięźle i trafnie wyraził zdaniem: “ani kapitał bez pracy, ani bez kapitału praca istnieć nie może” (enc. Rerum novarum).
Leon XIII gorąco pragnął dostosować ten ustrój gospodarczy do zasad sprawiedliwości; z tego wynika, że ustrój ten sam z siebie nie zasługuje na potępienie. I rzeczywiście nie jest on z natury zły; sprawiedliwość zaś gwałci dopiero wtedy, gdy kapitał w tym celu i na takich warunkach wynajmuje robotników, czyli proletariat do pracy, że przemysł i całe życie gospodarcze uzależnia wyłącznie od siebie i na swoją wyłącznie korzyść obraca, nie uwzględniając ludzkiej godności robotników, społecznego charakteru gospodarstwa, sprawiedliwości społecznej i dobra ogółu.
Prawdą jest, że nie wszędzie panuje ta ustrojowa forma życia gospodarczego; występuje bowiem i inna, z którą związana jest olbrzymia i ważna ze względu na swoją liczebność i na znaczenie część ludzkości, jak np. rolnictwo, w którym wielkie masy ludności same sobie przez uczciwą i pilną pracę dostarczają środków potrzebnych do życia i utrzymania. I ta druga dziedzina życia gospodarczego przechodzi dziś ciężkie chwile i trudności, na które zwracał uwagę już Nasz Poprzednik na wielu miejscach swej encykliki, a których i My tutaj dotknęliśmy parokrotnie.
W parze jednak z rozwojem przemysłu w całym świecie dokonało się po wydaniu encykliki Leona XIII także ogromne rozszerzenie się “kapitalistycznego” sposobu gospodarowania. Wtargnął on i przeniknął w życie gospodarcze i społeczne nawet tych warstw, które poza nim żyją, przyniósł mu pewne korzyści, ale i szkody, a udzieleniem mu swych wad wycisnął na nim swoje charakterystyczne piętno.
Zwracając więc uwagę na szczególne zmiany, którym po Leonie XIII uległ ustrój “kapitalistyczny”, mamy na względzie dobro nie tylko mieszkańców okolic “kapitalistycznego” przemysłu, ale i wszystkich ludzi. Przede wszystkim uderzającym w naszych czasach zjawiskiem jest skupianie się nie tylko samych bogactw, ale także ogromnej potęgi i despotycznej władzy gospodarczej, w rękach niewielu, którzy w dodatku często nawet nie są właścicielami, lecz tylko stróżami i zarządcami kapitału, a którzy mimo to kierują nim w sposób samowolny.
To ujarzmienie życia gospodarczego najgorszą przybiera postać w działalności tych ludzi, którzy, jako stróże i kierownicy kapitału finansowego, władają kredytem i rozdzielają go według swej woli. W ten sposób regulują oni niejako obieg krwi w organizmie gospodarczym i sam żywioł gospodarczego życia trzymają w swych rękach, że nikt nie może wbrew ich woli oddychać.
Skupienie potęgi i bogactw w rękach niewielu, właściwe ostatniemu okresowi życia gospodarczego, jest następstwem nieograniczonej wolności konkurencji, która zwycięstwo daje tylko najsilniejszym, tj. – jak bywa często – tym, którzy walczą najbezwzględniej i którzy nie znają skrupułów sumienia.
To skupienie potęgi i bogactw w rękach niewielu prowadzi do dalszej, potrójnej, walki: naprzód do walki o ujarzmienie samego życia gospodarczego, dalej, do walki o opanowanie państwa, aby jego środki i jego władzę wyzyskać potem do walki gospodarczej, wreszcie do walki między państwami, czy to w ten sposób, że poszczególne państwa oddają swoje siły polityczne w służbę gospodarczych interesów swoich obywateli, czy też w ten, że swojej gospodarczej przewagi używają do rozstrzygania międzynarodowych sporów politycznych.
Oto są ostateczne skutki panowania ducha indywidualizmu, które, Czcigodni Bracia i ukochani Synowie, widzicie i nad którymi bolejecie: wolna konkurencja doprowadziła do samozagłady, miejsce wolnego handlu zajęło ujarzmienie życia gospodarczego przez garść ludzi, za żądzą zysku przyszła nieokiełzana dążność do panowania, całe życie gospodarcze stało się straszliwie twardym, bezlitosnym i brutalnym. Do tego dodać jeszcze należy wielkie szkody spowodowane zgubnym pomieszaniem praw i obowiązków państwa i życia gospodarczego z sobą. Jedną zaś z największych między nimi jest obniżenie majestatu państwa, które stało się niewolnikiem wydanym na łup ludzkich żądz i namiętności, gdy wolne od wszelkiej stronniczości, a jedynie dobru ogółu i sprawiedliwości oddane, na wysokim winno zasiadać tronie jako władca i najwyższy rozjemca. Wreszcie w życiu międzynarodowym dwojakie zło z tego samego źródła wypłynęło: tu “nacjonalizm”, albo nawet “imperializm” gospodarczy – gdzie indziej zaś niemniej zgubny i potępienia godzien finansowy “internacjonalizm” lub “imperializm międzynarodowy”, według którego tam jest ojczyzna, gdzie jest dobrze.
Środki zaradcze na te bolączki podaliśmy w drugiej, doktrynalnej części niniejszej encykliki; tutaj dość będzie przypomnieć je treściwie. Ponieważ obecny ustrój gospodarczy opiera się przede wszystkim o kapitał i pracę, trzeba uznać i w życie wprowadzić zasady zdrowego rozumu lub chrześcijańskiej filozofii społecznej odnośnie do tych dwu czynników i ich współdziałania z sobą. Przede wszystkim należy mieć na uwadze podwójny charakter, osobisty i społeczny, tak kapitału, czyli własności, jak i pracy, aby uniknąć niebezpieczeństwa indywidualizmu i kolektywizmu.
Wzajemne stosunki kapitału i pracy winny być regulowane najściślej według zasad sprawiedliwości tzw. zamiennej, z pomocą jednak chrześcijańskiej miłości. Wolna konkurencja skrępowana w określonych i koniecznych granicach, a jeszcze bardziej potęga gospodarczych czynników, winny być ściśle podporządkowane władzy publicznej w tych sprawach, które do niej należą. Całe wreszcie życie społeczne należy dostroić do konieczności dobra ogółu, czyli do zasad sprawiedliwości społecznej, za pośrednictwem instytucji publicznych, odpowiadających właściwościom poszczególnych narodów; a ta reforma sprawi, że i tak ważna część życia społecznego, jak życie gospodarcze, odzyska dobry i zdrowy ustrój.
Zmiany w socjalizmie
Głębokim zmianom po Leonie XIII uległ nie tylko ustrój gospodarczy. Uległ im także socjalizm, z którym stanowczy bój przyszło stoczyć Naszemu Poprzednikowi. Gdy bowiem za czasów Leona XIII socjalizm był prawie jednolitym ruchem i walczył o zasady ściśle określone i w jeden system ujęte, z czasem rozdzielił się na dwa obozy, przeciwstawiające się sobie i zwalczające się ostro, wierne jednak zawsze niechrześcijańskim zasadom, wspólnym całemu socjalizmowi.
Jeden odłam socjalizmu przeszedł przemianę podobna do tej, której uległo – jak poprzednio wyjaśniliśmy – gospodarstwo kapitalistyczne. Popadł w komunizm; i tak w teorii, jak w praktyce stawia sobie dwa cele: najostrzejszą walkę klas i zupełne zniesienie własności prywatnej; a robi to nie skrycie i nie na drodze okrężnej, lecz jawnie, otwarcie, przy użyciu wszelkich, nawet najgwałtowniejszych środków. W dążeniu do tych celów na wszystko się waży i przed niczym się nie cofa; a kiedy się dorwie do władzy, objawia nieprawdopodobną i straszliwą brutalność i nieludzkość. Świadczą o tym okropna pożoga i ruiny, którymi znaczy olbrzymie przestrzenie Europy wschodniej i Azji. Do jakiego zaś stopnia jest nieprzyjacielem i otwartym wrogiem Kościoła i samego Boga, mówią o tym, niestety, aż nadto głośno fakty niezaprzeczone i wszystkim znane. Wobec tego dobre i wierne dzieci Kościoła nie potrzebują już przestróg z Naszej strony przed bezbożnym i niegodziwym komunizmem. Natomiast z głębokim bólem patrzymy na lekkomyślność tych, którzy zdają się nie doceniać grożących z tej strony niebezpieczeństw i ogarnięci gnuśną bezczynnością spokojnie znoszą propagandę haseł gwałtownego i krwawego przewrotu społecznego; na jeszcze cięższe potępienie zasługuje niedbalstwo podtrzymujące te warunki społeczne, które rozgoryczają umysły ludności i przez to drogę torują do przewrotu i ruiny społeczeństwa.
Mniej radykalnym bez wątpienia jest drugi obóz, który zachował nazwę “socjalizmu”. Nie tylko rezygnuje on z posługiwania się gwałtem, ale nadto wprowadza pewne złagodzenie i ograniczenie w walkę klas i w dążność do zniesienia prywatnej własności, jeśli ich w ogóle nie odrzuca. Można by powiedzieć, że socjalizm przerażony swoimi zasadami i użytkiem, który z nich zrobił komunizm, skłania się i zbliża się do prawd uświęconych przez chrześcijańską tradycję; nie da się bowiem zaprzeczyć, że jego postulaty podobne są nieraz do sprawiedliwych postulatów, które stawiają chrześcijańscy reformatorzy społeczni.
Walka klas bowiem, jeśli się z niej wykluczy gwałty i nienawiść w stosunku do drugiej strony, przemienia się powoli w szlachetne współzawodnictwo, oparte na dążeniu do sprawiedliwości, które, choć jeszcze nie jest owym upragnionym pokojem społecznym, jednak może i powinno być punktem wyjścia na drodze do współpracy “stanów zawodowych”. Podobnie i walka wypowiedziana własności prywatnej przybiera w tym odłamie socjalistycznym formy coraz łagodniejsze i rozmiary coraz węższe, tak, że się już nie zwraca przeciw posiadaniu środków produkcji jako takiemu, ale przeciw tej wyjątkowej pozycji, którą sobie ta własność wbrew wszelkiemu prawu zdobyła. Pozycja ta bowiem należeć powinna nie do warstw posiadających, ale do władzy publicznej. Jeśli się to stanie, wówczas rozwój może doprowadzić z wolna do tego, że dążenia socjalizmu umiarkowanego nie będą się różniły od dążeń i postulatów, które stawiają chrześcijańscy reformatorzy społeczni. Zupełnie bowiem słusznym jest żądanie zastrzeżenia pewnych rodzajów dóbr dla państwa, ponieważ posiadanie tych dóbr daje taką potęgę, że jej ze względu na bezpieczeństwo państwa nie można prywatnym osobom zostawiać.
Tego rodzaju sprawiedliwe postulaty i dążenia nie mają w sobie niczego, co by było przeciwne chrześcijańskiej prawdzie; tym bardziej nie są własnością socjalizmu. Kto zatem na nich poprzestaje, nie potrzebuje należeć do socjalistycznego obozu.
Nie trzeba jednak myśleć, że wszystkie bez wyjątku niekomunistyczne ugrupowania i partie socjalistyczne przebyły ten rozwój zarówno w dziedzinie praktyki, jak teorii. Przeważnie nie zerwały z walką klas i z dążeniem do zniesienia własności, a tylko je nieco złagodziły.
Wobec zaś złagodzenia lub pewnego stępienia fałszywych zasad powstaje – a raczej bezpodstawnie porusza się w pewnych kołach – pytanie, czy by nie można także i zasad chrześcijańskiej prawdy nieco złagodzić i stępić, by pójść naprzeciw socjalizmowi i spotkać się z nim niejako w połowie drogi. Są tacy, którzy się łudzą, że się w ten sposób uda pociągnąć socjalistów do nas. Próżna to jednak nadzieja. Ci, którzy chcą być apostołami wśród socjalistów, winni opowiadać pełną i całą prawdę otwarcie i szczerze, bez żadnych ustępstw na rzecz błędu. A przede wszystkim, jeśli chcą być prawdziwymi głosicielami Ewangelii, niech dowodzą socjalistom, że te ich żądania, które są słuszne, o wiele mocniejsze uzasadnienie znajdą w oparciu o zasady chrześcijańskiej wiary i o wiele skuteczniejszą realizację w oparciu o chrześcijańską miłość.
Cóż jednak sądzić, jeśli socjalizm tak złagodzi i poprawi swoje poglądy na walkę klas i własność prywatną, że mu już w tych sprawach nic nie będzie można zarzucić? Czy tym samym pozbył się swego wrogiego dla chrześcijaństwa charakteru? Oto pytania, które pochłaniają uwagę wielu ludzi! Wielu zaś dobrych katolików, którzy sobie dobrze zdają sprawę z tego, że zasad chrześcijaństwa nie wolno porzucać, ani zamazywać, zwraca się do Stolicy Apostolskiej i gorąco prosi o rozstrzygnięcie, czy taki socjalizm tak dalece wyzwolił się ze swych błędów, że go bez uszczerbku dla jakiejś zasady chrześcijańskiej można przyjąć i niejako ochrzcić. Spełniając ich prośby w duchu ojcowskiej troskliwości odpowiadamy: socjalizm, czy jako teoria, czy jako zjawisko historyczne, lub jako “akcja” praktyczna, jeśli prawdziwie jest socjalizmem, nie da się pogodzić z dogmatami Kościoła katolickiego, i to nawet wówczas, gdy w tych sprawach, o których mówiliśmy, poczynił ustępstwa na rzecz prawdy i sprawiedliwości; jego bowiem pogląd na społeczeństwo różni się zasadniczo od chrześcijańskiego poglądu.
Według bowiem nauki chrześcijaństwa człowiek obdarzony naturą społeczną przychodzi na ten świat, aby żyjąc w społeczeństwie i poddany władzy mającej swe źródło w Bogu (por. Rz 13, 1), pielęgnował i rozwijał w całej pełni wszystkie swe zdolności ku czci i chwale Stwórcy, i by przez wierne spełnianie obowiązków swego zawodu lub powołania zdobywał sobie szczęście doczesne i wieczne. Socjalizm zaś jest zupełnie nieświadom tego celu jednostki i społeczeństwa; dlatego nie troszcząc się o niego uważa społeczeństwo za instytucję służącą tylko użytkowym celom.
Następnie, stąd, że umiejętny podział pracy bardziej sprzyja wytwarzaniu dóbr doczesnych, niż niezorganizowana praca jednostek, wyprowadzają socjaliści wniosek, że wytwórczość gospodarcza, której same tylko materialne cele uwzględniają, winna być uspołeczniona. Ta sama konieczność, zdaniem socjalistów, wymaga, by człowiek w dziedzinie produkcji był przymuszony cały oddać się i podporządkować się społeczeństwu. Więcej, socjalizm tak wysoko stawia posiadanie jak największej ilości dóbr, mogących udogodnić życie, że, jego zdaniem, należy poświęcić i na ołtarzu udoskonalonej produkcji gospodarczej złożyć ofiarę z wyższych dóbr człowieka, nie wyjmując nawet wolności. Odszkodowaniem za tę ofiarę z ludzkiej godności w “uspołecznionej” produkcji będzie dla człowieka – mówią socjaliści – obfitość dóbr wytworzonych społecznie, które mu będą przydzielone, a których bez przeszkód będzie mógł używać na swe wygody i przyjemności życia według upodobania. Społeczeństwo zatem socjalistyczne, z jednej strony nie może istnieć, ani nie da się pojąć bez bardzo silnego przymusu, z drugiej zaś hołduje również fałszywej idei wolności; odrzuca bowiem prawdziwie społeczny autorytet, który się nie opiera na doczesnych i materialnych pożytkach, ale pochodzi od Boga, Stwórcy wszechrzeczy i ich celu ostatecznego (por. enc. Diuturnum z 29 VI 1881).
Choć socjalizm, jak wszystkie błędy, mieści w sobie część prawdy (czemu zresztą papieże nigdy nie przeczyli), opiera się jednak na podstawie takiej, swoistej nauki o społeczeństwie, która się z chrześcijaństwem nie godzi. Dlatego sprzecznymi pojęciami są określenia: socjalizm religijny, socjalizm chrześcijański; nie można być równocześnie dobrym katolikiem i prawdziwym socjalistą.
Wyrokiem tym uroczyście przez Nas przypomnianym i potwierdzonym, obejmujemy również i nowy, dotąd mniej znany, ale coraz częściej w różnych odłamach socjalizmu występujący prąd, mianowicie socjalizm jako ruch w dziedzinie wychowania i oświaty. Pozorami przyjaźni wabi on do siebie i przyciąga szczególnie młodzież, nawet dzieci, zmierza zaś do opanowania całego społeczeństwa, aby wychować “socjalistycznego człowieka”, który ma dokonać przemiany społecznej w duchu socjalizmu.
W naszej encyklice Divini illius Magistri przedstawiliśmy obszerne zasady i cele chrześcijańskiego wychowania (enc. Divini illius Magistri, z 31 XII 1929). Sprzeczność socjalizmu obyczajowego i oświatowego z tymi zasadami tak jasno i tak oczywiście występuje w jej świetle, że to nas uwalnia od nowych wyjaśnień. Lecz, zdaje się, nie wszyscy jeszcze znają lub doceniają jego olbrzymie niebezpieczeństwa, skutkiem czego brakuje często odpowiedniego i zdecydowanego odporu. Jest obowiązkiem Naszego pasterskiego urzędu ostrzec ich przed tym groźnym niebezpieczeństwem; oby wszyscy zapamiętali sobie, że ojcem tego obyczajowego i oświatowego socjalizmu był liberalizm, a spadkobiercą będzie “bolszewizm”.
Wobec tego, Czcigodni Bracia, łatwo zrozumiecie Naszą boleść, której doświadczamy patrząc, jak szczególnie w pewnych krajach, bardzo wielu naszych synów, o których szczerej wierze i dobrej woli nie chcielibyśmy wątpić, odwróciło się od Kościoła i przeszło do socjalistycznego obozu; z tych jedni głośno mianują się socjalistami i wyznają zasady socjalizmu, inni zaś z całą obojętnością lub nawet niechętnie należą do organizacji, które bądź wyraźnie, bądź tylko faktycznie są socjalistycznymi.
Tak tedy powstaje pytanie, które sobie w ojcowskiej trosce zadajemy i rozważamy: jak się to mogło stać, że na takie manowce zeszli? I słyszymy, zda się Nam, odpowiedź wielu z nich i wyjaśnienie: Kościół i ludzie z nim związani sprzyjają bogatym, zaniedbują robotników i nie ujmują się za nimi; z tego powodu – mówią – musieli przystąpić do obozu socjalistycznego i złączyć się z nim, aby sobie zabezpieczyć swoje interesy.
Jest rzeczą ubolewania godną, Czcigodni Bracia, że byli, a nawet dziś są tacy, którzy się uważają za katolików, a którzy prawie zupełnie zapomnieli o wzniosłym prawie sprawiedliwości i miłości nakazującym nie tylko oddać każdemu, co mu się należy, ale i pomagać braciom potrzebującym jak samemu Chrystusowi Panu (Jk 2), i nawet – co jeszcze gorzej – tacy katolicy, którzy dla zysku nie cofają się przed krzywdzeniem robotników. Owszem, nie brak i takich, którzy samej nawet religii nadużywają jako zasłony, którą próbują osłonić niecny wyzysk robotników i opór przeciw ich sprawiedliwym żądaniom. Nigdy nie przestaniemy piętnować tego ich postępowania. Oni to bowiem sprawili, że na Kościół mogły paść fałszywe pozory i fałszywe podejrzenia, jakoby był obrońcą bogatych, a obojętnie patrzył na nędzę i cierpienia wydziedziczonych. Cała historia Kościoła świadczy, jak niesłuszne i krzywdzące są te podejrzenia; a właśnie encyklika, której rocznicę obchodzimy, najlepiej dowodzi, że te niesprawiedliwe zarzuty przeciw Kościołowi są po prostu oszczerstwami i obelgami.
Dalecy jesteśmy od tego, byśmy dotknięci doznaną krzywdą lub przygnębieni bólem ojcowskim, mieli odepchnąć i odtrącać tych naszych synów, którzy dali się uwieść i dziś są z dala od prawdy i od zbawienia. Przeciwnie, z całą, na jaką Nas stać, usilnością zapraszamy ich do powrotu na macierzyńskie łono Kościoła. Obyż zechcieli usłuchać Naszego wołania! Obyż powrócili do ojcowskiego domu, który opuścili, i już pozostali tam, gdzie jest ich właściwe miejsce, mianowicie w jednym szeregu z tymi, którzy, ściśle wykonując wskazówki podane przez Leona XIII, a przez Nas uroczyście przypomniane, usiłują przebudować ustrój społeczny w myśl Kościoła, w duchu społecznej sprawiedliwości i miłości! Niech wreszcie będą przekonani, że nawet doczesnego szczęścia pełniejszego nie znajdą nigdzie, jak tylko u Tego, Który dla nas stał się ubogim będąc bogatym, abyśmy ubóstwem Jego bogatymi byli (2 Kor 8, 9), Który był ubogim i w pracach od młodości swojej. Który wszystkich pracujących i obciążonych do Siebie zaprasza, by ich orzeźwić miłością Swego Serca (Mt 11, 28), Który wreszcie nie bacząc na osobę, więcej będzie żądał od tych, którym więcej dano (Łk 12, 48), i “odda każdemu według uczynków jego” (Mt 16, 27).
Odrodzenie moralne
Pilniejsze i głębsze zbadanie sprawy doprowadza nas do wniosku, że przed tym upragnionym odnowieniem ustroju społecznego dokonać się musi odrodzenie ducha chrześcijańskiego, z którym zerwało wielu ludzi działających na terenie gospodarczym. Bez tego daremne będą wszystkie wysiłki, a gmach ustroju wznoszony będzie na piasku lotnym, nie na skale (Mt 7, 24 nn).
Zastanawiając się nad współczesnym życiem gospodarczym znaleźliśmy w nim, Czcigodni Bracia i ukochani Synowie, bardzo poważne niedomagania. Poddaliśmy ocenie także komunizm i socjalizm; i stwierdziliśmy, że wszystkie, nawet umiarkowane ich kierunki daleko odbiegły od przykazań Ewangelii.
“Jeśli społeczeństwo dzisiejsze – są słowa Naszego Poprzednika – ma być uleczone, to stanie się to tylko przez odnowienie życia chrześcijańskiego i instytucji chrześcijaństwa” (enc. Rerum novarum). Jedynie ono może przeciwstawić się skutecznie zbytniej trosce o rzeczy doczesne, która jest źródłem całego zła; ono jedno może ludzi, którzy, jak olśnieni, utkwili wzrok w rzeczach przemijających tego świata, oderwać od nich i ich oczy ku niebu skierować. A któż zechce zaprzeczyć zdaniu, że tego dziś właśnie ludzkości najbardziej potrzeba?
Wszystkie umysły pochłania dziś myśl o współczesnych wstrząśnieniach, klęskach i katastrofach. Cóż jednak znaczą one wzięte razem wobec duchowego spustoszenia, jeśli spojrzymy na te rzeczy – jak powinniśmy – chrześcijańskimi oczyma? A właśnie śmiało można powiedzieć, że obecny ustrój społeczny i gospodarczy stanowi dla ogromnej liczby ludzi niezmiernie wielką przeszkodę w trosce o to jedno, co jest konieczne, o zbawienie.
Powołani na urząd Pasterza i Opiekuna całej niepoliczonej owczarni przez Księcia Pasterzy, który ją własną Krwią odkupił, nie możemy suchym okiem patrzeć na to groźne dla niej niebezpieczeństwo; a owszem, pamiętając na obowiązki urzędu pasterskiego, z całą ojcowską troskliwością szukamy ustawicznie sposobu przyjścia jej z pomocą i innych, których zobowiązują do tego względy sprawiedliwości lub miłości, wzywamy do gorliwej współpracy. Cóż bowiem pomoże ludziom doskonalenie się w coraz lepszym wykorzystywaniu bogactw dla zdobycia całego chociażby świata, jeśli im to przyniesie szkody duchowe (por. Mt 16, 26)? Cóż tu pomoże wykład bezpiecznych zasad ekonomii, jeśli ludzie pod wpływem nieokiełzanej i brudnej chciwości dają się tak dalece ponosić egoizmowi, że “słysząc przykazania Pańskie, wszystkie rzeczy przeciwne czynią” (Sdz 2, 17)?
Najgłębszą przyczyną tego odwrócenia się od prawa Chrystusowego w życiu społecznym i gospodarczym i wynikającego stąd odstępstwa wielu robotników od wiary katolickiej jest nieład w dziedzinie uczuć, smutne następstwo grzechu pierworodnego, który tak zakłócił piękną harmonię władz ludzkiej duszy, że człowiek odtąd łatwo ulega złym żądzom i skłania się bardzo ku przecenianiu znikomych dóbr tego świata nad niebieskie i wiecznotrwałe. Stąd owo nienasycone pragnienie bogactw i dóbr doczesnych, które w prawdzie zawsze popychało ludzi do łamania przykazań Boskich i do deptania praw bliźniego, dziś jednak dzięki ustrojowi gospodarczemu szczególnie liczne sposobności upadku nastręcza ludzkiej słabości. A oto, w jaki sposób! Zmienność życia gospodarczego, zwłaszcza jego podstaw organizacyjnych, wymaga najwyższego i stałego napięcia sił od tych, którzy mu się oddają. Stąd u niektórych ludzi taka twardość sumienia, że uważają, iż im wolno i zyski zwiększać w każdy sposób i potem ciężko zdobytego mienia prawem i lewem bronić przed zmianami losu. Łatwość zdobywania zysków przy dzisiejszej anarchii rynku pociąga do handlu i wymiany towarów wielu takich, którzy to tylko mają na myśli, by przy najmniejszej pracy szybko zdobyć zysk, i w tym celu przy pomocy dzikiej spekulacji tak często powodują zwyżkę lub zniżkę wartości, zależnie od swej swawoli i chciwości, że wniwecz obracają rozumne rachuby wytwórców. Do najgorszych nadużyć wykorzystano postanowienia prawne o spółkach zarobkowych dzielące ryzyko i ograniczające odpowiedzialność. Widzimy bowiem, że ludzie mało się przejmują tym zmniejszonym obowiązkiem odpowiedzialności; pod ochroną anonimowej firmy dzieją się najgorsze krzywdy i oszustwa; zarządy zaś tych gospodarczych spółek posuwają się w zapomnieniu swych obowiązków aż do wyraźnej zdrady interesów tych, których oszczędnościami zawiadują. Na koniec wspomnieć trzeba tych chytrych ludzi, którzy nie dbając zupełnie o uczciwość zawodową, nie wstydzą się spekulowania na ludzkiej namiętności i wyciągania z niej zysków.
Surowa i twarda karność moralna, kontrolowana ściśle przez władzę państwową, mogłaby była usunąć te ogromne braki, albo im nawet zapobiec; na nieszczęście jednak zbyt często nie dopisywała. Początki bowiem nowego ustroju gospodarczego wypadły na okres, w którym racjonalizm opanował umysły i głęboko się w nich zagnieździł; pod jego zaś wpływem rychło powstała nauka ekonomiczna obca prawdziwej moralności. Tak się dokonało w tej dziedzinie wyzwolenie ludzkich namiętności z więzów.
Skutkiem tego rzucili się teraz ludzie v większej niż dotąd liczbie do zdobywania bogactw za wszelką cenę; a własną korzyść stawiając nade wszystko i przed wszystkim, nie robili sobie kwestii sumienia z największych nawet krzywd, wyrządzanych drugim. I wielu naśladowców swego niecnego postępowania znaleźli ci, którzy pierwsi weszli na tę wygodną drogę, prowadzącą do zguby (Mt 7, 13); ich uderzające powodzenie, niezwykły blask ich bogactw, ośmieszanie cudzych skrupułów sumienia jako bezpodstawnej trwożliwości, wreszcie niszczenie sumienniejszych konkurentów – to wszystko jednało im naśladowców.
Zejście zaś kierowników życia gospodarczego z drogi sprawiedliwości miało ten konieczny skutek, że i szerokie warstwy robotnicze zeszły na te zgubne manowce; a to tym bardziej, że bardzo wielu pracodawców patrzyło na swoich robotników, jak na proste narzędzia, bez troski o ich dusze, a nawet bez myśli o rzeczach wyższych. Umysł się wzdryga na myśl o straszliwych niebezpieczeństwach, które w nowoczesnych fabrykach zagrażają moralności robotników (zwłaszcza młodszych) i wstydliwości dziewcząt, i w ogóle kobiet; ma myśl o trudnościach, które spójni rodzinnej i rodzinnemu współżyciu sprawia często dzisiejszy stan życia gospodarczego, a szczególnie opłakany stan sprawy mieszkaniowej; na myśl o tylu i tak wielkich przeszkodach w należytym święceniu dni świątecznych; na myśl, o powszechnym osłabieniu ducha prawdziwie chrześcijańskiego, który dawniej nawet ludzi prostych i niewykształconych wznosił na wyżyny prawdziwej mądrości, i o zastąpieniu go jedyną troską o zdobywanie chleba powszedniego za wszelką cenę. W ten sposób środkiem moralnego zepsucia staje się często praca fizyczna, którą Opatrzność nawet po grzechu pierworodnym chciała mieć narzędziem fizycznego i duchowego rozwoju człowieka; podczas gdy martwa materia wychodzi z warsztatu gospodarczego uszlachetniona, człowiek staje się w nim gorszym i pospolitszym.
Na to opłakane zepsucie duchowe, którego dalsze trwanie uczyni bezskuteczną wszelką dążność do odrodzenia ustroju społecznego, jeden jest tylko właściwie skuteczny środek zaradczy: wyraźny i szczery powrót ludzkości do nauki Ewangelii, mianowicie do przykazań Tego, Który Sam ma słowa żywota (J 6, 70), słowa, które nigdy nie przeminą, choć niebo i ziemia przeminą (Mt 24, 35). Wprawdzie wszyscy znawcy życia gospodarczego gorąco zalecają racjonalizację życia gospodarczego i spodziewają się, że na tej drodze przywrócą mu zdrowy i sprawiedliwy ustrój. Ten jednak ustrój, którego zresztą i My gorąco pragniemy i który popieramy, będzie kruchym i niedoskonałym, jeśli wszystkie dziedziny twórczości ludzkiej nie będą zharmonizowane w zgodną jedność na podobieństwo przedziwnej harmonii Boskiego planu świata i jeśli nie będą zmierzały ku jego – w granicach ludzkiej możliwości – realizacji. Myślimy o tym doskonałym ustroju, który Kościół głosi z siłą i wytrwałością, którego domaga się sam rozum ludzki: wszystko zwracać się winno ku Bogu jako pierwszemu i ostatecznemu celowi wszelkiego działania, wszystkie dobra stworzone uważać należy tylko za środki, a używać ich wolno o tyle, o ile do ostatecznego celu prowadzą. A nie należy sądzić, że ten pogląd obniża wartość działalności zarobkowej i że ją czyni niegodną człowieka; przeciwnie, pogląd ten uczy nas odnajdywać w niej i czcić wyraźną wolę Boskiego Stwórcy, która postawiła człowieka na ziemi, aby ją przez pracę uczynił użyteczną dla swoich rozlicznych potrzeb. Nic nie wzbrania pomnażania mienia w sposób uczciwy i sprawiedliwy tym, którzy współdziałają w produkcji; a owszem jest słusznym, by ten, kto służy społeczeństwu i bogatszym je czyni, miał swój odpowiedni udział w podziale wytworzonych bogactw społeczeństwa, pod warunkiem jednak, że te bogactwa zdobywał będzie w zgodzie z przykazaniami Boskimi i w poszanowaniu praw osób drugich, i że ich będzie używał według wymagań wiary i zdrowego rozumu. Jeśli tych zasad będą się trzymać wszyscy ludzie, wszędzie i zawsze, wówczas nie tylko produkcja i nabywanie dóbr materialnych, ale i ich używanie, dziś tak bezładne, będą wkrótce ujęte w normy słuszności i sprawiedliwego podziału; brudnej chciwości, stanowiącej zakałę i zbrodnię naszej epoki, rzeczywistość życia przeciwstawi w sposób nie krzywdzący nikogo, ale stanowczy, prawo chrześcijańskiego umiarkowania, które człowiekowi nakazuje szukać naprzód królestwa Bożego i jego sprawiedliwości i uczy go, że z szczodrobliwości Boga i stosownie do Jego obietnicy dobra doczesne będą mu w ilości wystarczającej przydane (Mt 6, 33).
Jeszcze ważniejszą rolę do odegrania w odrodzeniu moralnym ma miłość, “która jest związką doskonałości” (Kol 3, 14). Jak bardzo zatem mylą się nieopatrzni reformatorzy, którzy wołają tylko o przywrócenie sprawiedliwości, i to zamiennej, a dumnie odrzucają współdziałanie miłości! Zapewne, miłość nie może zastąpić sprawiedliwości w wypadku pogwałcenia jej ścisłych wymagań. Atoli, nawet wówczas, gdyby człowiek wszystko otrzymał, co mu się ze sprawiedliwości należy, zostałoby jeszcze bardzo szerokie pole do działania dla miłości; sprawiedliwość bowiem, nawet najwierniej przestrzegana, sama z siebie może wprawdzie usunąć przyczyny walk społecznych, nigdy jednak nie zdoła złączyć serc i umysłów. Tylko wewnętrzna łączność, jednocząca członków społeczeństwa, stanowi najpewniejszą podstawę wszystkich, choćby pozornie najdoskonalszych urządzeń, mających na celu zabezpieczenie pokoju i współpracy ludzi, a bogate doświadczenie uczy, że, gdy tej łączności braknie, zawodzą nawet najmędrsze przepisy. Prawdziwe zatem współdziałanie wszystkich na rzecz dobra powszechnego wtedy tylko nastąpi, kiedy poszczególnych członków społeczeństwa przeniknie do głębi świadomość, że są członkami wielkiej rodziny, dziećmi jednego Ojca niebieskiego, nawet jednym ciałem w Chrystusie, “a każdy z osobna jeden drugiego członkami” (Rz 12, 5), tak iż “jeśli co cierpi jeden członek, społem cierpią wszystkie członki” (1 Kor 12, 26). Bogaci i możni zmienią wówczas dotychczasową swoją obojętność względem biednych na serdeczną i czynną miłość, i chętnym sercem przyjmą ich słuszne żądania, a możliwe winy i błędy łatwo wybaczą. Robotnicy zaś szczerze stłumią w sobie nienawiść i zazdrość klasową, rozbudzane dziś tak zręcznie przez zwolenników walki klas, i przyjmą tę rolę w społeczeństwie, którą im Opatrzność przeznaczyła, a nawet będą ją sobie wysoko cenili, wiedząc, że każdy zależnie od swego zawodu i obowiązku współpracuje na rzecz dobra wspólnego w sposób pożyteczny i zaszczytny, i że w szczególniejszy sposób idzie w ślady Tego, Który, choć Bóg, chciał być na ziemi cieślą i za syna cieśli uchodzić.
Po tym rozlaniu ducha Ewangelii, ducha chrześcijańskiego umiarkowania i powszechnej miłości, spodziewamy się upragnionego i pełnego odrodzenia społeczeństwa w Chrystusie, owego “Pokoju Chrystusowego w Chrystusowym Królestwie”, który postawiliśmy sobie za cel od początku Naszego Pontyfikatu i któremu poświęciliśmy wszystkie nasze wysiłki i całą pasterską troskę (por. enc. Ubi arcano, 23 XII 1922); nad tym wzniosłym i dziś tak potrzebnym dziełem usilnie współpracujecie z pochwały godną gorliwością we wszystkich częściach świata, także i w krajach misyjnych, wy, Czcigodni Bracia, którzy z woli Ducha Św. kierujecie Kościołem razem z Nami (Dz 20, 28). Przyjmijcie zasłużone uznanie, a z Wami niech je przyjmą wszyscy, tak duchowni jak świeccy, których z radością widzimy jako Waszych codziennych współpracowników i dzielnych pomocników w tym wielkim dziele, mianowicie ukochanych Synów Naszych z Akcji Katolickiej, którzy ze szczególną gorliwością współdziałają z Nami w dziedzinie społecznej, o ile ona z Boskiej woli stanowi prawo i obowiązek Kościoła: Tych wszystkich gorąco napominamy w Panu, by się przed żadnym trudem nie cofali, by się nie dali żadnym przeszkodom złamać, lecz by z dnia na dzień rośli w siłę i męstwo (Pp 31, 7). Trudnym zaiste jest dzieło, do którego wzywamy; wiemy doskonale, jak wielkie są do pokonania trudności i przeszkody z obydwóch stron, ze strony klas wyższych i niższych społeczeństwa. Nie wolno jednak upadać na duchu: wszak na tym polega prawdziwe chrześcijaństwo, by mężnie stawać tam, gdzie gorąca wre walka, a ciężkie trudy są udziałem tych; którzy jako dobrzy żołnierze Chrystusa (2 Tm 2, 3) do Jego orszaku chcą należeć.
Ufając zatem jedynie w pomoc wszechmocną Tego, Który “chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni” (1 Tm 2, 4), starajmy się wszystkimi siłami wesprzeć te biedne dusze, które się od Boga odwróciły, by je wyzwolić od pochłaniających je trosk doczesnych, a skierować ku dobrom wiekuistym. Będzie to czasem łatwiejsze, niż się na pierwszy rzut oka wydawało. Jeśli na dnie duszy nawet zupełnie upadłego człowieka tlą się, jak iskry w popiele, wielkie siły duchowe – niewątpliwy dowód, że dusza z natury jest chrześcijańską – to o ileż prędzej znajdą się one w wielu duszach ludzi, którzy zeszli na manowce raczej przez nieświadomość lub pod wpływem zewnętrznych warunków!
Zresztą obiecująca zapowiedź odrodzenia społecznego pokazuje się już w samych organizacjach robotniczych. W ich szeregach z wielką Naszą radością widzimy także zwarte grupy młodzieży robotniczej, które ochotnie idą za głosem łaski Bożej i żywią szlachetną ambicję pozyskania towarzyszy pracy dla Chrystusa. Nie mniej na uznanie zasługują kierownicy organizacji robotniczych, którzy, przejęci bezinteresownością i jedyną troską o dobro współczłonków, roztropnie uzgadniają ich słuszne postulaty z dobrem całego zawodu i udzielają im swego poparcia, przy czym od tego wielkiego dzieła nie dają się odstraszyć żadnymi rzeczowymi trudnościami, ani osobistymi podejrzeniami. Wreszcie wśród młodzieży, która ze względu na wykształcenie lub stan majątkowy wkrótce wybitne zajmować będzie w pierwszych kołach społeczeństwa placówki, widzimy wiele jednostek z zapałem studiujących sprawy społeczne; robią one błogą nadzieję, że się z całym oddaniem poświęcą odrodzeniu społecznemu.
Współczesne warunki, Czcigodni Bracia, wskazują jasno drogę, po której iść należy. Stoi naprzeciw nas obecnie – jak już zresztą nieraz w historii Kościoła – świat, który w dużej mierze niemal w pogaństwo popadł z powrotem. Aby te szerokie koła ludności przywrócić Chrystusowi, Którego się zaparły, trzeba zastępu wyrobionych i z nich samych wybranych pomocników Kościoła, którzy by byli dobrze obznajomieni z całym sposobem myślenia i czucia tych warstw i dzięki temu umieli mówić do ich serc w duchu braterskiej miłości. Pierwszymi więc i bezpośrednimi apostołami robotników winni być sami robotnicy, jak i apostołowie przemysłowców i kupców winni z ich własnych szeregów pochodzić.
Waszym, Czcigodni bracia, i Waszego kleru, szczególnym obowiązkiem jest pilne wyszukiwanie tych apostołów robotników i pracodawców, roztropne ich dobieranie, kształcenie i wychowanie. Z pewnością ciężki to trud, który w ten sposób na duchowieństwo nakładamy; dlatego młodzież sposobiąca się do kapłaństwa winna się do niego dobrze przygotować przez gorliwe studium społeczne. Ci zaś, którym te właśnie obowiązki powierzać będziecie, powinni odznaczać się delikatnym poczuciem sprawiedliwości i męską odwagą w przeciwstawianiu się każdemu niesprawiedliwemu żądaniu lub działaniu; dalej, winni się wyróżniać roztropnością i umiarkowaniem, które by ich strzegło przed skrajnością w jednym lub drugim kierunku; a przede wszystkim winni być przeniknieni do głębi duszy miłością Chrystusa, która sama tylko może poddać z siłą, lecz i z łagodnością, serce i wolę człowieka prawom sprawiedliwości i słuszności. Oto droga wypróbowana wielokrotnie w przeszłości pomyślnym doświadczeniem; wejść nam na nią należy bez wahania, a z zapałem.
Ukochanych zaś Synów Naszych powołanych do tego wielkiego dzieła gorąco upominamy w Panu, aby z całą gorliwością zabrali się do przygotowywania tych apostołów, i by w spełnianiu tego na wskroś kapłańskiego i apostolskiego obowiązku korzystali ze wszystkich środków chrześcijańskiego wychowania: z kształcenia młodzieży; z zakładania chrześcijańskich stowarzyszeń, z tworzenia kółek studiów dla pogłębiania wiedzy w duchu wiary. W pierwszym rzędzie jednak niech sobie wysoko cenią i niech ku dobru swoich wychowanków ciągle stosują ten znakomity sposób odrodzenia tak jednostkowego, jak społecznego, który encykliką Mens Nostra (z 20 VII 1929) w rekolekcjach wskazaliśmy; poleciliśmy tam rekolekcje nie tylko ogólnie świeckim, ale, jako szczególnie pożyteczne, poleciliśmy je wyraźnie i gorąco także robotnikom; są one bowiem szkołą duchową, w której wychowują się i ogniem miłości Serca Chrystusowego rozpalają nie tylko doskonali chrześcijanie, ale i prawdziwi apostołowie dla wszelkich potrzeb życia. Z tej szkoły, jak Apostołowie z jerozolimskiego Wieczernika, wychodzić będą ludzie silnej wiary, niezwyciężonej stałości w prześladowaniach, i pełni płomiennej gorliwości o Królestwo Chrystusa i Jego coraz szerszy rozwój.
Takich nam właśnie teraz potrzeba dzielnych żołnierzy Chrystusa, którzy by wszystkimi siłami starali się uchronić ludzkość przed straszną katastrofą, której ulegnie, jeśli odepchnąwszy naukę Ewangelii, pozwoli zapanować ustrojowi, który gwałt zadaje tak prawu natury, jak Boga. Wprawdzie Kościół zbudowany na niewzruszonej opoce nie ma powodu do lękania się o siebie, gdyż wie, że bramy piekła nigdy go nie zwyciężą (Mt 16, 18), a doświadczenie ubiegłych wieków przypomina mu, że z największych burz zwykł był wychodzić silniejszy i w blasku nowych triumfów. Ale jego macierzyńskie serce musi się wzruszać na myśl o niezliczonych cierpieniach, które by w czasie takiej katastrofy dotknąć musiały tysięcy ludzi, i szczególnie na myśl o strasznych szkodach duchowych, które by wiele dusz Krwią Chrystusową odkupionych naraziły na wieczną zgubę.
Dlatego niczego nie należy pominąć, gdy chodzi o odwrócenie takiego nieszczęścia od ludzkości; w tym kierunku zwracać się winny nasze trudy i wszystkie nasze wysiłki, a z nimi nasze nieustanne i gorące modły do Boga. Wszak losy ludzkości z pomocą łaski Bożej w naszym są ręku.
Nie dopuśćmy, Czcigodni Bracia i ukochani Synowie, do tego, by ludzie tego świata okazali się roztropniejszymi od nas, którzy z dobroci Boga synami jesteśmy światłości (Łk 16, 8). Widzimy przecież, jak synowie tego świata z ogromną starannością dobierają sobie i szkolą zdecydowanych zwolenników, aby za ich pośrednictwem szerzyć dzień za dniem swoje fałszywe idee we wszystkich warstwach społecznych i po wszystkich częściach świata. A za każdym razem, gdy zamierzają gwałtowniej uderzyć w Kościół Chrystusa widzimy, jak na bok odkładają wewnętrzne spory jak się wszyscy łączą w jeden szyk bojowy i w zjednoczeniu sił zmierzają do osiągnięcia wspólnego celu.
Z pewnością nie można nie widzieć tej wielkiej nieznużonej gorliwości katolików, która się przejawia tak w dziedzinie społecznej i gospodarczej, jak szkolnej i czysto religijnej. Nierzadko jednak ta podziwu godna i znojna działalność nie przynosi należytych owoców, a to z powodu zbytniego rozpraszania sił. Niech więc zjednoczą się wszyscy ludzie dobrej woli, którzy pod przewodnictwem Pasterzy Kościoła gotowi są stanąć do tej dobrej i pokojowej walki za Sprawę Chrystusa; niech pod kierunkiem Kościoła i w myśl Jego nauki każdy odpowiednio do swych zdolności, sił i warunków stara się popierać chrześcijańskie odrodzenie społeczeństwa, którego pierwsze zarysy podał Leon XIII w nieśmiertelnej encyklice Rerum novarum; nie należy przy tym mieć na celu siebie lub swoich korzyści, ale sprawę Jezusa Chrystusa (Flp 2, 21); nie wolno dążyć do zwycięstwa osobistych poglądów za wszelką cenę, natomiast trzeba być gotowym odstąpić od nich, choćby się najlepszymi wydawały, jeśli tego zażąda wyższe dobro ogółu; a to wszystko w tym celu, by we wszystkim i nad wszystkim panował Chrystus, rozkazywał Chrystus, Któremu “cześć i chwała i moc na wieki” (Ap 5, 13).
Aby się tak stało, z ojcowskiego serca udzielamy Apostolskiego błogosławieństwa wszystkim Wam, Czcigodni Bracia i ukochani Synowie, którzy jesteście członkami olbrzymiej, powierzonej Nam, katolickiej rodziny, z gorącą jednak miłością serca Naszego robotnikom i innym pracownikom fizycznym, których Nam Opatrzność w szczególniejszy sposób poleciła, jak również i chrześcijańskim pracodawcom i przedsiębiorcom.
Dan w Rzymie, u św. Piotra, dnia 15 maja roku 1931, w dziesiątym roku Naszego Pontyfikatu.
Pius XI