Rozdział trzynasty. Matka Boża łaski pełna

Nie ma, nie było i nie będzie na ziemi dzieła, zbudowanego ludzką ręką, które by w piękności, wytworności, ozdobach i bogactwie przewyższało świątynię Salomona. Tutaj natura, sztuka i poczucie nagromadziły wszystkie swoje skarby i piękności. Plan tej budowy skreślony był ręką Bożą, skąd łatwo możemy wnosić o jej doskonałości. Dawid zostawił swemu synowi Salomonowi zarysy wszystkich części kościoła: dziedzińców, krużganków, portyków, przedsionków, korytarzy i sal; zostawił mu też dostateczną ilość złota i srebra potrzebną do tej budowy. Salomon znalazł przygotowane już zapasy kamienia, marmurów, drogich kruszców, złota i srebra, które były złożone w skarbcu Dawida, a które powstały z ofiar książąt Izraela, naczelników wszystkich pokoleń i całego ludu. Skarby te, nie licząc drogich kamieni i marmurów, wynosiły sto osiem tysięcy talentów złota i milion siedemnaście tysięcy srebra, co czyniło według naszego rachunku dwanaście milionów funtów złota, sto dwadzieścia milionów funtów srebra, tak, że cała suma, przeznaczona na budowę świątyni, wynosiła według dzisiejszej wartości dziewięćset milionów dukatów złotem. Przy budowie tej pracowało sto osiemdziesiąt tysięcy robotników, których doglądało trzy tysiące trzystu nadzorców. Podłogi świątyni ułożone były z najkosztowniejszych marmurów, a dachy pokryte grubą złotą blachą; z tego metalu były wszystkie gwoździe i ćwieki, z których każdy ważył dwadzieścia pięć uncji. Naczynia kościelne były następujące: dziesięć tysięcy świeczników, osiemdziesiąt tysięcy kielichów, sto tysięcy złotych czar, dwieście tysięcy srebrnych, dwadzieścia tysięcy kadzielnic złotych i tyleż blach do noszenia ognia, tysiąc rozmaitych ubiorów dla arcykapłanów, dziesięć tysięcy dla kapłanów, dwadzieścia tysięcy dla lewitów, dwieście tysięcy trąb, których używano przy uroczystościach, i cztery tysiące innych instrumentów z drogiego kruszcu, zwanego electrum.

Trudno tu byłoby przytaczać cały opis tej świątyni, jaki nam zostawili Pismo Święte i ówcześni pisarze. Ale z tego, co już powiedzieliśmy, wnosić można, że jeśli kościół Salomona, który zawierał w sobie tylko tablice prawa Boskiego, był tak wspaniały, bogaty i wielki – jak musiała być godną zachwytu świątynia, stanowiąca przybytek i mieszkanie samego Boga! A tym przybytkiem, tą świątynią była Maryja, która w swoich wnętrznościach nosiła Boga.

Do świątyni Salomona Bóg dał plany swemu słudze, Dawidowi – ale kościół, w którym On sam miał przebywać, sam też zbudował w nieskończonej swojej potędze i mądrości. Sapientia aedificavit sibi domum. „Ty jedna znalazłaś się godną, aby w Twym dziewiczym, królewskim zamku Król królów obrał sobie pierwsze mieszkanie!” – mówi święty Bernard. – Tutaj złożył Pan Przedwieczny wszystkie bogactwa przyrodzone i nadprzyrodzone, wszystkie swoje łaski i dary i przyozdobił tę świątynię wszystkimi cnotami, jak najdroższymi kamieniami, tak, aby Maryja nie tylko sama w sobie posiadała wszelkie skarby, ale i mogła nam ich udzielać. Sama więc Mądrość i Wszechmocność Boska wystawiła sobie przybytek. Wszystko, co tylko świat ma wielkiego, wszystko, co jest godne czci, uwielbienia, posiadała Maryja: piękność Jej przewyższała wszelką piękność tego świata; mądrość nie miała sobie równej; dobroć, łagodność, miłość i niezliczone inne cnoty jaśniały w Niej, nie przyćmione żadną plamą niedoskonałości; jednym słowem – wszelka piękność ciała i wszelka piękność duszy były złączone w Niej jednej w najdoskonalszym stopniu.

Są wśród ludzi na świecie wielkie cnoty, które zachwytem porywają nas i zwyciężają najtwardsze serca: pokora przełamuje najzaciętszą nienawiść; skromność dziewicy zmusza do uszanowania; łagodność uspokaja rozjątrzone serca; cierpliwość najbardziej przykre stosunki życia doprowadza do spokoju i równowagi. Ale te i tym podobne cnoty trudno znaleźć w jednej osobie, i nigdy nie są one tak czyste i jasne, aby ich choćby chwilowo nie zaćmiewały rozmaite przywary i błędy. Tylko jedna Maryja wszystkie posiadała cnoty w najwyższym stopniu doskonałości, i jeśli Jej serce nie porywa, nie zwycięża naszych serc, to dlatego tylko, że nie znamy Jej i znać nie chcemy, że obciążeni ciałem, zamykamy oczy naszej duszy i widzimy oraz kochamy tylko to, co się przedstawia oczom naszego ciała. Aby poznać, jakie skarby łask posiadała Maryja, dość przypomnieć, że była Ona matką Dawcy wszelkich łask, że Ona w swoim panieńskim żywocie nosiła Boga – i dlatego rzekł do Niej anioł: Bądź pozdrowiona, Maryjo, łaski pełna! Tak jest! Ty jedna, o Maryjo, pełna jesteś łask Boskich! Tyś jedna zbiorem wszelkich doskonałości! Tyś jedna wzorem wszelkich cnót! Tyś jedna niewyczerpanym skarbem wszelkich bogactw przyrodzonych i nadprzyrodzonych, i dlatego nazywa Cię święty Bernard „skarbem Boga i szafarką Jego łask”! A te skarby Maryi nie są ukryte, zamknięte! Nie! Twoje skarby, o Maryjo, są to skarby dla każdego dostępne, dla wszystkich otwarte i, pomimo ich rozdawania, nie tylko się nie wyczerpią, ale nawet nigdy się nie zmniejszą, jak to bywa ze skarbami ziemskimi.

Ty, o Maryjo, szafarko i pani tych bogactw, nie jesteś zazdrosną i chciwą; zawsze gotowa jesteś każdemu udzielać, ile i czego potrzebuje byle Cię tylko o to prosił!

„Maryja jest skarbem – mówi Ryszard od św. Wawrzyńca – bo w Niej złożył Bóg wszystkie bogactwa swoich darów i łask, i z tego skarbu hojnie rozdaje Ona jałmużny – Matka dzieciom, Pani sługom, Królowa swoim poddanym, proszącym Ją o to. „Pełna łaski dla siebie, pełna łaski dla nas” – woła święty Bernard. – I o Niej to mówi Duch Święty w Księdze Mądrości: Przy mnie są bogactwa i sława jest przy mnie, majętność trwała i nieustająca (Prz 8).

„O, szczęśliwy ten, który Ją miłuje, który Jej szuka, który Jej wzywa, który Ją znajdzie, bo z Nią jest wszelkie dobro, wszelkie dobro przyszło mi z Nią! Znalazłem Maryję, znalazłem moje dobro!” – mówi jeden ze świętych Ojców. – „Ona jest – woła święty Bernard – życiem naszym, radością naszą, nadzieją naszą, światłością naszą”. Ty jesteś chwałą sprawiedliwych, ratunkiem grzesznych, wspomożeniem wiernych, zbawieniem świata! „Ty, Maryjo – odzywa się Piotr Damiani – tak słodko zapraszasz nas do siebie: Kto tylko żąda uzdrowienia duszy lub ciała, zwycięstwa nad namiętnościami, uwolnienia od pokus, wykorzenienia złych nałogów, odpuszczenia grzechów, wyswobodzenia od wszelkiego smutku i niedoli, niechaj z ufnością do mnie się uda, a otrzyma wszystko, o co prosić będzie!”

A przyczyna tego jest jasna. Oto wszystkie łaski i dary, jakie tylko odbieramy, tak przyrodzone, jak i nadprzyrodzone, pochodzą od Boga, ale Bóg nie użycza nam ich inaczej, jak tylko przez ręce swojej Matki, Maryi. Takie jest zdanie wielkiego świętego Bernarda: „Wszystko chciał, abyśmy otrzymali przez Maryję, i dlatego, co mamy od Boga, przechodzi przez ręce Maryi”. Zaś święty German mówi: „Nikt zbawiony nie będzie, jak nie za Twoją przyczyną; nikt łaski nie odbierze, jak nie z Twoją pomocą”. A więc, jak skarby Boga są niezmierzone, nieprzeliczone, niewyczerpane, taki też jest i ów skarb, który posiadamy w Maryi, bo Ona jest panią, rozdawczynią, szafarką wszystkich Boskich darów, łask i bogactw. Zatem, jeżeli będziemy kochali Maryję szczerze, wiernie i stale, czego może nam zabraknąć?! W Niej i przez Nią mamy wszystko i możemy mieć wszystko.

Biada, biada byłaby światu, gdyby Maryja, zrażona i rozgniewana naszą niewdzięcznością oraz złością, zamknęła swoje skarby i odwróciła od nas oko swego miłosierdzia! Ach! Wówczas ujrzelibyśmy się w całej nędzy i naszym ubóstwie! Wówczas, po stracie Maryi, poznalibyśmy, co z Nią utraciliśmy! Ile to już łask odebraliśmy od Niej i ciągle odbieramy! Ile to razy, nawet o tym nie wiedząc, byliśmy wyratowani przez Nią, tak co do duszy, jak co do ciała, od niebezpieczeństwa, którego nieraz nie odczuwaliśmy! Ile to dobrych uczynków wypełniliśmy z Jej natchnienia! Ile to razy uprosiła Ona u rozgniewanego Boga, aby wstrzymał wyrok i dał nam czas do poprawy naszego życia! Opieka Maryi spoczywa nad nami niewidocznie, a przyjdzie czas, gdzie to, co jest dziś dla nas ukryte, stanie się jawnym. O, Maryjo! Kto, jeśli nie Ty, może nas ubogacić i uszczęśliwić! Dość, abyś chciała – dość abyśmy chcieli i uciekli się do Ciebie, a będziemy opływać we wszelkie dobra! O, Pani! Nie zniechęcaj się naszą niewdzięcznością i złością! Nie przestawaj zlewać na nas rosy Twoich błogosławieństw! Miłosierdzie Twoje to największa Twoja chwała! Wzbogać nas darami swojej łaski, abyśmy stali się miłymi Bogu i Tobie, a przez to abyśmy godni byli wielbić Cię, chwalić i błogosławić w niebie przez wszystkie wieki! Amen.

Ks. Karol Antoniewicz SI

Powyższy tekst jest fragmentem książki Ks. Karola Antoniewicza SI Rekolekcje z Matką Bożą.