Pius IV. Bulla Iniunctum nobis – Trydenckie wyznanie wiary

Ja, N., mocno wierzę i wyznaję każdą prawdę z osobna i wszystkie razem, jakie zawiera Symbol Wiary świętego Kościoła Rzymskiego, a mianowicie:

Symbol nicejsko-konstantynopolitański

Wierzę w jednego Boga Ojca wszechmogącego, stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych; i w jednego Pana Jezusa Chrystusa, jednorodzonego Syna Bożego, narodzonego z Ojca przed wszystkimi wiekami, Boga z Boga, światłość z światłości, Boga prawdziwego z Boga prawdziwego; zrodzonego nie stworzonego, współistotnego Ojcu, przez którego wszystko się stało; który dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba i przyjął ciało za sprawą Ducha Świętego z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem; który ukrzyżowany został dla nas pod Ponckim Piłatem, poniósł mękę i został pogrzebany; zmartwychwstał trzeciego dnia według Pisma Świętego, wstąpił do nieba, siedzi po prawicy Ojca, i znowu przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych, a panowaniu Jego nie będzie końca; i w Ducha Świętego, Pana i Dawcę życia, który od Ojca i Syna pochodzi, który wspólnie z Ojcem i Synem cześć i chwałę odbiera, który mówił przez proroków; i w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół. Wyznaję jeden chrzest na odpuszczenie grzechów. Oczekuję wskrzeszenia zmarłych i żywota przyszłego wieku. Amen.

Nauka Soboru Trydenckiego

Najochotniej uznaję i przyjmuję to, co apostołowie i Kościół podają do wierzenia, oraz wszystkie zwyczaje i ustawy tegoż Kościoła. Podobnie przyjmuję Pismo Święte, według tego znaczenia, w jakim je pojmowała i pojmuje święta Matka Kościół, do którego należy wydanie sądu o prawdziwym znaczeniu i wyjaśnianiu Pisma Świętego. Nigdy nie będę go pojmował i wyjaśniał inaczej, jak zgodnie z jednomyślnym przekonaniem Ojców.

Wyznaję także, że jest siedem w prawdziwym i właściwym tego słowa znaczeniu sakramentów Nowego Prawa, ustanowionych przez Pana naszego Jezusa Chrystusa dla zbawienia rodzaju ludzkiego, chociaż nie w tym sensie, by wszystkie były każdemu niezbędne. Są nimi: chrzest, bierzmowanie, Eucharystia, pokuta, ostatnie namaszczenie, kapłaństwo i małżeństwo. Wyznaję, że przynoszą one łaskę, z tym że chrztu, bierzmowania i kapłaństwa nie można powtarzać bez świętokradztwa. Przyjmuję także przyjęte i potwierdzone przez katolicki Kościół obrzędy używane podczas uroczystego sprawowania wszystkich wyżej wymienionych sakramentów. Uznaję i przyjmuję wszystko w całości i każdą rzecz z osobna, co zostało określone i ogłoszone na świętym Soborze Trydenckim na temat grzechu pierworodnego i usprawiedliwienia.

Wyznaję również, że w Mszy Świętej ofiaruje się Bogu prawdziwą, właściwą, przebłagalną Ofiarę, za żywych i umarłych oraz że w Najświętszym Sakramencie Eucharystii jest prawdziwie, rzeczywiście i istotnie obecne ciało i Krew wraz z Duszą i Bóstwem Pana naszego Jezusa Chrystusa, że dokonuje się tam przemiana całej substancji chleba w Ciało i całej substancji wina w Krew, którą to przemianę katolicki Kościół nazywa przeistoczeniem (transsubstantiationem). Wyznaję także, iż nawet pod jedną tylko postacią przyjmujemy całego i nie umniejszonego Chrystusa oraz prawdziwy sakrament.

Wierzę niezachwianie, że istnieje czyściec (purgatorium) i że zatrzymanym tam duszom może pomagać wstawiennictwo wiernych. Wierzę również, że należy czcić i wyznawać świętych, królujących razem z Chrystusem, którzy ofiarują za nas swe modlitwy Bogu i których relikwie trzeba otaczać czcią. Uznaję stanowczo, iż należy mieć i zachowywać obrazy Chrystusa, Najświętszej Matki Bożej i innych świętych oraz oddawać im należną cześć i poszanowanie. Uznaję też, że Chrystus Pan udzielił Kościołowi władzy nadawania odpustów i że korzystanie z nich jest bardzo zbawienne dla wiernych.

Przyrzeczenie posłuszeństwa

Uznaję święty, katolicki i apostolski Kościół Rzymski, Matkę i Mistrzynię wszystkich kościołów, a Rzymskiemu Biskupowi, następcy Księcia Apostołów błogosławionego Piotra, jako namiestnikowi Jezusa Chrystusa ślubuję i przyrzekam prawdziwe posłuszeństwo.

Zakończenie

Podobnie wszystko inne, co przez święte kanony i powszechne sobory, a przede wszystkim święty Sobór Trydencki (w roku 1877 do wyznania dołączono w tym miejscu słowa: „i powszechny Sobór Watykański”), zostało podane, określone i wyjaśnione (w roku 1877 do wyznania dołączono w tym miejscu: „zwłaszcza o prymacie Rzymskiego Biskupa i nieomylnym jego nauczaniu”), bez wahania przyjmuję i wyznaję; zarazem wszystkiego, co przeciwne, wszelkich herezji przez Kościół potępionych, odrzuconych i wyklętych ja również nie uznaję, potępiając je, odrzucając i wyklinając.

Tę prawdziwą katolicką wiarę, poza którą nie może być nikt zbawiony (nemo salvus esse potest), a którą w chwili obecnej bez przymusu wyznaję i naprawdę podzielam, tę samą całą i nieskalaną aż do ostatecznego tchnienia życia z pomocą Bożą stale dochowywać i wyznawać będę oraz dołożę wszelkiego starania, by moi podwładni, lub inni, z urzędu powierzeni mej opiece, wyznawali tę wiarę i byli w niej pouczeni, ja, tenże sam N., obiecuję, ślubuję i przysięgam: tak niech mi dopomoże Bóg i ta święta Jego Ewangelia (1).

13 listopada 1564 roku
Pius IV

(1) Warto dodać, że to wyznanie wiary stało się odtąd na wieki trwałym punktem odniesienia dla wszystkich świadomych swej wiary katolików, a na otwarcie Soboru Watykańskiego I (1869) było uroczyście złożone przez wszystkich zebranych biskupów i samego papieża, Piusa IX.